Zal ik ooit over het verlies van hem heen komen?

Datum: 9 maart 2018

Lieve lezers,

In het kader van ons thema van de week “ verlies van je kind ”, kregen wij van meerdere mensen het verzoek om ook hun verhaal te plaatsen. Helaas is het niet mogelijk om alle verhalen te plaatsen omdat wij onze thema’s alleen gedurende één week aanhouden.

Mocht je willen dat wij je verhaal publiceren, stuur dit gerust in en beoordelen wij of dit verhaal wellicht als een los blogbericht geplaatst kan worden.

Wederom met tranen in mijn ogen heb ik ook dit verhaal gelezen. Wat een immens en intens verdriet. Soms komt tegenspoed niet alleen. Maar ook deze moeder heeft zich gelukkig goed staande weten te houden, ondanks alles wat haar situatie er zwak gezegd, niet makkelijker op maakte.

Deze moeder blijft het liefst anoniem en daarom noemen wij haar zoals ze aan ons heeft verzocht N.

Al in de eerste zin die zij per email verstuurde, kreeg ik een brok in mijn keel.  N. schrijft: “Mijn kindje heeft helemaal niet mogen leven”.

N. was 19 jaar en had een serieuze relatie van bijna 2 jaar  met W toen N. totaal onverwachts en ook helemaal niet gepland ineens zwanger bleek te zijn. Haar relatie met W was net over.

N. moest W, de vader van het kindje, natuurlijk op de hoogte stellen.

Vanaf het moment dat W hiervan op de hoogte was, heeft hij duidelijk te doen verstaan geven zich hiervan te willen distantiëren en hier niks maar dan ook helemaal niks mee te maken te willen hebben.

Na een paar weken, blijkbaar had hij er over nagedacht of misschien hier wel met andere mensen over gepraat, kwam hij hier op terug.  Het leek er heel even op dat hij zijn verantwoordelijkheid als vader zou gaan nemen. Dit maakte N even heel gelukkig.

Helaas, al gauw bleek, dat met deze woorden dan ook alles gezegd was. W. was totaal ongeïnteresseerd en was ook helemaal niet van plan om ook maar enige betrokkenheid te tonen. Niet naar N. toe maar ook zeker niet naar zijn kindje.

N. en W. waren in die tijd weer samen. Als je net zwanger bent, zou je dit eigenlijk van de daken moeten willen schreeuwen, je zou samen dolgelukkig moeten zijn, samen moeten verheugen op de komst van je baby’tje. Hoe zou hij /zij er uit zien? Op wie zou hij/zij het meeste lijken? Dat soort dingen. Maar helaas zat dit er niet in.

Dit betekende dat N juist in deze toch wel precaire periode van de eerste weken zwangerschap met ontzettend veel stress, verdriet en teleurstelling over de houding van W. rond liep.

Grote zorgen.  Hoe moet dit verder? En dit alles terwijl N de schopjes al in haar buik begon te voelen. Haar buik langzaam begon te groeien en ze op de eerste echo haar kindje al heeft kunnen zien ronddansen in haar buik.

Ook al is een moeder nog maar een paar weken zwanger, op het moment dat je je baby’tje voor het eerst op de echo ziet ronddwalen en dansen in je buik, ben je verliefd en in deze eerste seconde is er al een onvoorwaardelijke liefde tussen moeder en kind.

Na 13 weken bleek dat N. de trotse moeder was van een zoon. Het was dubbel maar ook verwarrend. Ondanks alles er om heen, de stress omtrent de houding van W, was N. intens blij met haar steeds groter wordende kindje in haar buik. Gelukkig! Alles ging goed met haar kleine jongen.

De kritieke periode van de 3 maanden zwangerschap was voorbij. Als toekomstige vader/moeder is de 3 maanden toch altijd wel de magische grens van meer zekerheid dat de kans dat het misgaat met de zwangerschap minder groot wordt. Uiteraard weet iedereen dat dit geen garantie is en dat er tijdens de zwangerschap nog van alles kan gebeuren. Maar toch, voor N. was ook deze 3 maanden grens gepasseerd.

3 weken later kreeg N. opnieuw een echo. Hoe lang zou mijn kindje zijn geworden? Zou het goed gegroeid zijn? Hoe zou het dit keer in mijn buik liggen zal N. gedacht hebben. Op de echo was geen hartslag meer te horen! Hier was N. totaal niet op voorbereid. Hoe kon dat nu? Wat is er fout gegaan? Waarom? Op dat moment stortte heel haar wereld in. Hier had N totaal niet op gerekend. Nee!!!! Niet dit nieuws. Klein lief mannetje, je was zo ontzettend welkom!

Ik had je zo graag in mijn armen willen houden. Tegen me aan willen houden. In je ogen willen kijken. Je willen dragen totdat je te zwaar bent om sowieso gedragen te worden. Of misschien wel dat je niet eens gedragen zou willen worden omdat je jezelf gewoon te groot daarvoor had gevoeld. Ik had je willen zien lachen, je willen helpen met je eerste stapjes. Deze gedachten zouden ongetwijfeld door N gegaan zijn.

Na niet al te lange tijd, bleek N opnieuw zwanger te zijn. Tegen alle verwachtingen in, wilde W. nu écht helemaal niks te maken hebben met noch de zwangerschap, noch (toch ook) zijn kindje en/of de moeder. N stond er dit keer écht alleen voor. Daar sta je dan. 19 jaar, zwanger van een kindje. Zoveel verantwoordelijkheid en zoveel druk op haar schouders met zoveel vragen. Zou ze het wel goed doen als moeder? Zou ze het wel in haar eentje redden?

Ze deed haar ding en deed wat nodig was voor haar en de in haar buik steeds groter wordende groeiende kindje. Uiteindelijk, na 8 maanden, beviel N van een mooie gezonde zoon. Helemaal alleen en zonder vader.

De voedingen ’s nachts, er uit gaan als haar zoontje begon te huilen, alle nieuwe geluidjes herkennen, met niks kon ze even op een partner rekenen of haar geluk van haar wondertje delen. Alles maar dan ook alles moest N. alleen doen. Hoe zwaar en hoe moeilijk het af en toe ook was. N. deed het. Hoe moe ze ook af en toe was, N. deed wat iedere moeder voor haar kindje zou doen.

Nu, 1,5 jaar later, gaat het allemaal goed met N en haar kleine zoontje en heeft ze alles aardig op de rit. Maar juist nu… nu heeft ze tijd om alles te verwerken en over alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren na te denken. Zeker nu haar kleine mannetje steeds groter wordt, krijgt ze steeds meer vragen. Hij had toch de grote broer geweest en hoe zou dat dan zijn? Hier onder de tekst aan van N. zoals ze het letterlijk zelf omschrijft.

Quote van N.

Ik heb een gezonde zoon waar ik heel dankbaar voor ben en waar ik zielsveel van hou maar ik zal me altijd af blijven vragen hoe zijn grote broer zou zijn geweest. Aan de andere kant denk ik dan weer: “als dit allemaal niet was gebeurd, had ik de zoon die ik nu wél heb, niet gehad”. Hij geeft mij kracht om elke dag door te gaan en als hij oud genoeg is om alles te begrijpen, zal ik hem vertellen dat hij een grote broer heeft die over hem waakt!

En ik? Ik zal elke iedere dag aan hem denken en ook dat geeft een dubbel gevoel. Een gevoel van: “gelukkig, ik zal hem nooit vergeten” maar ook “zal ik ooit over het verlies van hem heenkomen?”

Unquote

N. vertelde dat ze dacht dat heel veel mensen haar verdriet niet zouden begrijpen. Haar misschien zouden veroordelen dat ze “dom” zou zijn om weer zwanger te worden van dezelfde vader.

Haar kindje is toch eigenlijk helemaal niet geboren? Dat is dan toch minder erg dan dat het wel had geleefd? Waar zeurt N. over?

In mijn optiek is er niemand die voor jou kan bepalen of dit wel/niet erg is. Niemand kan in jouw gevoel zitten. Klein of groot. Wel of niet geboren, het blijft jouw kindje en jouw moederhart is daardoor gebroken.

Daarnaast ben ik van mening dat het totaal niet relevant is wat een ander er van denkt en/of andere mensen jouw verlies begrijpen. Niemand bepaalt hoe lang jij hier verdrietig over kan en mag zijn. Het verlies zal in de loop der tijd dragelijker worden maar je kindje vergeten? Nee! Dat nooit! Jouw kindje is misschien nooit net als een “ouder kindje” op de wereld geweest maar jouw kindje leefde en het hartje heeft geklopt. Het heeft rondgedanst in jouw buik. Net zoals jouw hart altijd voor jouw kindjes zal kloppen.

Lieve N. Jij gaat het zeker redden samen met je lieve zoontje!

Voor een ieder die een soortgelijk verhaal heeft die hier over wil praten. Tess, onze Lifecoach zit dagelijks voor u klaar om er met u over te praten.  Tess oordeelt niet.

Wilt u een kennismaking met Tess? Maak dan een account aan, rechtsboven in het scherm. Wij voegen dan 2 gratis belminuten toe aan uw account.

Wilt u dat wij ook uw verhaal publiceren? Laat het ons weten.

Liefs,

 

Lisa