Hij zag geen uitweg meer

Datum: 10 maart 2018

Stop pesten en laat het niet zover komen….

Jimmy was een normale, beetje verlegen maar intelligente jongen van 14 jaar. Hij deed VWO.
Hij had weinig vrienden en was dus een beetje een buitenstaander. Kinderen vonden hem raar, en praatten vaker achter zijn rug om. Ze lachten hem uit, lieten hem struikelen en gooiden in de klas propjes naar hem toe. Op dagelijks niveau werd Jimmy gepest en vernederd.

Jimmy deed dan alsof er niks aan de hand was. Hij negeerde wat gebeurde op school maar keerde steeds meer in zichzelf.

Thuis deed hij alsof het allemaal goed ging. Als zijn ouders vroegen om zijn schooldag loog hij. Als ze vroegen naar vrienden, loog hij ook. Hij zei vaker ‘Mam ik ga naar vrienden’ en dan zat hij langs het kanaal aan het water. Hij bracht daar uren door, lag er in het gras en keek naar de wolken. Op de dagen dat hij echt pijn had, kon hij zich daar uitlaten. Hij gooide stenen in het water en zijn pijn uitte zich in woede. Hij huilde en schreeuwde dan.

Op school ging het ondertussen steeds slechter. Na de gym sloten ze hem op. Hij raakte dan heel erg in paniek. Hij ging huilen maar die pestkoppen lachten hem alleen maar harder uit. Ze stalen zijn kleding en gooide het ergens in de prullenbak. Jimmy moest dan met alleen een handdoekje om, op zoek naar zijn kleren. Hij kwam een leraar tegen. ‘Wat is er aan de hand Jimmy’? waarom loop je er zo bij? Hij zag dat de pestkoppen mee luisterden en wuifde het van tafel als een grapje.

Jimmy trok zich steeds meer terug. Hij spijbelde tijdens de gym maar vertelde niet waarom. Op school kreeg hij hierdoor ook nog problemen en dan moest hij nablijven. Alsof de hele wereld zich tegen hem keerde. Ook het pesten ging steeds weer een stapje verder. Jimmy werd nu serieus bedreigd. Daar bleef het helaas niet bij. Hij werd meerdere keren na school opgewacht en in elkaar geslagen.

Toen hij thuis kwam schrok zijn moeder zich kapot om hoe Jimmy uit zag. ‘Jimmy wat is er in godsnaam gebeurd’?, zei ze dan.

Jimmy zei niks en rende naar boven om wat spulletjes te pakken, om kort erna te vertrekken naar zijn favoriete plekje.

Jimmy klom dan in de boom waar hij altijd zat en haalde zijn zakmes uit zijn broekzak. Wat heeft het ook allemaal voor een zin dacht hij. Ik ben niks, ik ben niemand, niemand mag me. Hij sneed zich zelf in zijn bovenarm. Het deed pijn maar toch luchtte het hem op. Het leek op een bevrijding, door zijn lichamelijke pijn was zijn fysieke pijn een stuk minder. Voor een ieder van ons klinkt dat natuurlijk raar maar voor hem werkte het op dat moment. Dit deed hij dan ook steeds vaker als het weer mis was gegaan op school.

Op een dag stond Jimmy zich thuis af te drogen na het douchen toen zijn moeder onverwachts de badkamer in kwam. Ze zag wat Jimmy zichzelf aan had gedaan. ‘Verdomme Jimmy wat heb je gedaan’? en ze nam hem in haar armen. Jimmy brak en barstte in tranen uit. Hij schreeuwde ‘Ik kan er niks aan doen mam dat ze mij dit aan doen’. Uiteindelijk vertelde hij haar wat er allemaal gebeurde op school. ‘Maar je vrienden dan’? ‘Hielpen ze je dan niet’? Jimmy moest toen bekennen dat hij dat had verzonnen en waar hij dan werkelijk heen ging.

Toen zijn vader van zijn werk thuis kwam, vertelde zijn moeder alles aan hem. Zijn vader was al net zo verbaasd en ook hij had dit niet zien aankomen. Ze spraken af om de volgende dag naar school te gaan en Jimmy stemde er met pijn en moeite mee in.

Toen Jimmy sliep ging zijn moeder naast hem op bed zitten. Ze aaide door zijn haren en kriebelde zijn wang. Ze fluisterde ik ben je moeder, ik zal er alles aan doen om je pijn te stoppen. Ze moest huilen. Ze voelde de pijn, de onmacht. Ze kon ook niet begrijpen waarom ze nooit iets heeft gemerkt. “Wat ben ik een slechte moeder”,  snikte ze.
Jimmy deed alsof hij sliep maar hoorde alles wat zijn moeder zei. Hij kon er niet tegen dat zijn moeder zoveel verdriet had. Zijn moeder verliet zijn kamer en ging naar bed.

De volgende ochtend liep Jimmy’s moeder naar boven. Ze klopte op de deur. ‘Jimmy sta je op’? Het bleef stil. Ze maakte de deur open. “Jimmy”? Zijn bed was leeg en zijn raam stond open. Op zijn bed lag een briefje voor zijn ouders.

Lieve mam en pap.
Het spijt me dat ik jullie heb teleurgesteld. Ik had ook anders willen zijn. Haar hart ging sneller kloppen en ze durfde niet meer verder te lezen. Ze snelde zich naar vader. Met tranen in haar ogen en helemaal door de war probeerde ze haar man te vertellen dat Jimmy was verdwenen en dat hij een brief had achtergelaten.

Zijn vader las hardop verder.
Het leven is me te zwaar. Elke dag probeer ik door te gaan en te negeren wat er gebeurd. Mensen doen de vreselijkste dingen en in deze wereld kan ik niet meer leven. Het spijt me, het spijt me zo erg van al jullie verdriet en zorgen. Het is echt niet jullie schuld, het is beter zo… Ik hou van jullie.

Liefs, Jimmy.

Voor een moment die een uur leek te duren, viel er een akelige stilte. Waar zou hij zijn? Waar moesten ze zoeken? Ineens herinnerde Jimmy’s moeder de plek waar hij het de nacht ervoor over had verteld. Ze sprongen in de auto en snelden zich erheen.

Bij hun beiden zat het hart in de keel en zijn moeder aarzelde zelfs even voor ze uitstapte. Al gauw snelde ze zich het bospad af naar het water. Zijn moeder schreeuwde zijn naam met alles wat ze in zich had maar, er kwam geen reactie. Rondzoekend bij het water, wederom geen Jimmy.

Ze liepen verder langs het water en in de verte stond een mooie grote boom. Een eik met dikke takken die torenhoog leek te zijn. Toen ze dichterbij kwamen zagen ze de schoenen van Jimmy op de grond liggen. Zijn moeder begon te rennen en te schreeuwen, “Jimmy! Jimmy! Jimmy!” Het bleef stil, zijn vader rende erachter aan totdat Jimmy’s moeder plotseling stopte en voor een paar seconde leek ze bevroren te zijn. Vader keek op en zag waarom zijn vrouw bevroor.

Het was Jimmy, hij zat in de boom met de rug naar hun toe, “Jimmy”? Zei zijn vader maar het bleef stil. Hij klom in de boom en zag zijn allergrootste nachtmerrie. Er zat overal bloed. Op de boom, de blaadjes en natuurlijk op Jimmy. Hij had zijn polsen doorgesneden en was al ijskoud. Jimmy was al overleden.

Zijn vader nam hem in zijn armen. Hij schreeuwde “Nee Jimmy, Nee! Niet mijn jongen!”. Hij huilde en keek naar de lucht, Waarom verdomme? Waarom?

Zijn moeder belde in paniek de ambulance maar dat mocht niet meer baten. Hun Jimmy was dood. Dood omdat andere mensen het leuk vonden deze jongen te pesten en hem zover hebben gekregen dat hij niet langer meer wilde leven.

Pesten gebeurd elke dag en heel erg veel. Kinderen begrijpen vaak niet wat het teweeg brengt. Wat het voor een impact heeft op een kind en dat een kind vaak gelooft wat de pestkoppen hen wijs maken. Dat ze niet goed genoeg zijn, dom zijn, lelijk zijn, dik zijn etc. Het is niet erg om anders te zijn, je eigen persoon te zijn. Laat iedereen vrij in wat hij/zij wilt zijn! Oordeel niet en in plaats van te praten, luister!

Praat met je kinderen. Voer gesprekken over pesten en over wat het teweeg brengt. Probeer inzicht te krijgen over wat je kind mee maakt op school. Praat met leraren. Stop pesten !

Dit verhaal was dan wel fictie, maar dit is wel wat dagelijks gebeurd. Veel kinderen plegen zelfmoord en veel ouders gaan door deze hel. Elke dag opnieuw! Geen kind zou uit het leven moeten stappen omdat ze het niet meer aan kunnen. Omdat ze zich minderwaardig voelen en geen uitweg zien. Geen enkel mens mag dit een ander aan doen. Iemand zoveel verdriet doen dat ze uit het leven stappen. Kinderen kunnen hier voor het leven door beschadigd worden. Ik kan het niet genoeg zeggen. Stop pesten en doe er gelijk iets aan.

Voor een ieder die een soortgelijk verhaal heeft en hier over wil praten. Ik ben Tess, een Lifecoach en ik zit dagelijks voor u klaar om er met u over te praten.  Ik oordeel niet. Ik kan een luisterend oor voor u zijn en u de weg wijzen naar de juiste instanties.

Wilt u een kennismaking met Tess? Maak dan een account aan, rechtsboven in het scherm. Wij voegen dan 2 gratis belminuten toe aan uw account zodat u 2 gratis kennismakingsminuten met Tess kunt hebben.

Wilt u dat wij ook uw verhaal publiceren? Laat het ons weten en mail ons naar info@paraAdvice.nl. Wilt u het gesprek privé houden? Dat kan natuurlijk ook. Alles wat u met ons bespreekt, komt op geen enkele manier naar buiten.

Liefs, knuffel Tess X

Neem direct contact op met Tess