Engel! Juliana: “Kom je nog eens terug?”

Datum: 23 maart 2018

Kom je nog eens terug!!!

Dit is het waargebeurde verhaal van onze consulent Gert Brouwer over zijn engel Juliana…..

 

 

Zo’n zes jaar geleden verongelukte mijn voormalig vriendin.

In mijn sporttijd leerde ik een journaliste kennen genaamd Juliana. Zij was het, die in de jaren ’90 een enorme indruk op mij heeft achter gelaten. Zo’n indruk dat ze voor altijd in mijn hart is gesloten. We mochten een hele tijd met elkaar omgaan en leren kennen. Helaas was het de afstand die ons parten speelde. Het spleet mij letterlijk door midden. Ik wist dat ik niet in Brazilië kon aarden. Maar zij ook niet in Nederland.

Twee geliefden moesten hun verdriet verwerken, want het houden van, was nog altijd daar. Het afscheid destijds was voor mij niet te verkroppen maar wel iets waar ik mee moest leren leven. Er ging geen dag voorbij dat de woorden in mijn hoofd spookten, “kom je nog eens terug”? Als ik terug denk, schieten nog steeds de tranen in mijn ogen.

De tijd die we samen doorbrachten was wel heel bijzonder en gaf mij enorm veel vertrouwen. We genoten en waren telkens overal samen en onafscheidelijk. Samen naar elke plaats waar we heen wilden en moesten. In mijn gedachten dacht ik:” dit zullen meerdere mensen moeten hebben. Twee personen die liefde voor elkaar voelen en daardoor onafscheidelijk van elkaar zijn. Met haar samen kon ik de hele wereld aan. Maar dat was een illusie.

Waarom verwoord ik dat zo? Omdat de dag van afscheid steeds meer naderbij kwam en waar was het samen dan nog? Iemand achter laten waar je zielsveel van houdt. De kilometers braken op. De laatste woorden waren, “kom je nog eens terug? ”

Het leven gaat verder
We hadden beiden tijd nodig om hetgeen wat gebeurde te verwerken. Zo creëer je tijdelijk onnodige heuvels op je levensweg die er niet zijn. De realiteit is, dat je in je verwerkingsproces vooruit moet kijken. Maar ik bleef steken. Het leven had mij gevoeliger gemaakt, ik was kwetsbaar en vond mijn zienswijze erg veranderd. Dit gaf mij veel innerlijke groei. Zo kwamen er beelden, stemmen in mijn hoofd en gebeurden er bijzondere dingen om mij heen.

Op een dag zag ik in een beeld Juliana verongelukken. Niet lang daarna kwam de bevestiging.  Juliana was overleden. Een stukje in mij brak. Ik dacht, “ik zal je nooit meer zien”. Maar ook het leven gaat verder.

Juliana was al even naar de onstoffelijke wereld. Er kwamen steeds meer momenten dat ik mijzelf onmogelijk voelde, er raasde een soort van angst door mij heen. Totdat ik het ging onderzoeken. Een gedaante, ik zag een hand naar mij uitsteken. Het voelde zo bekend en mooi. Ik pakte de hand vast en voelde iets wat ik zo goed herkende. Het was de hand van Juliana.

Langzaam aan durfde ik mij weer te openen en vanuit de onstoffelijke wereld haar toe te laten. Zo is het contact soms nog wel emotioneel maar ze komt nog wel eens langs. Dan geniet ik gewoon van de aanwezigheid van iemand die een hand uitreikt.

Juliana, mijn engel.

Gert Brouwer

Dank je wel lieve Gert dat je jouw verhaal met ons hebt willen delen.

Liefs,

Nancy