Laat los die angst!

Datum: 17 april 2018

Laat los die angst!

Gisteren tijdens de livestream op Facebook op de tijdlijn van Nancy ParaAdvice hebben we uitgebreid gesproken over ons weekthema “loslaten”. Gert en Nancy  hebben geprobeerd alle kanten van de betekenis dit ene woordje te belichten.

Mocht je deze uitzending willen terugzien, dat kan! Op ons YouTube kanaal zijn al onze livestreams op Facebook terug te zien, klik hier.

Wat mij betreft, heb ik tijdens de uitzending verteld over dat ik in het verleden van verschillende kanten te horen heb gekregen dat ik moest loslaten. Inmiddels is hetgeen wat mij is overkomen al jaren geleden en heb ik dit hele gebeuren al heel lang achter me gelaten oftewel losgelaten.

Doordat dit het weekthema is, komt dit allemaal natuurlijk wel weer naar boven. Even voor de duidelijkheid, ik heb dit alles allemaal losgelaten. Ik gebruik mijn ervaring slechts om duidelijk te maken dat men niet te pas en te onpas zomaar tegen iemand kan zeggen, “je moet loslaten”. Mijn advies is, luister eerst naar de situatie waar iemand in zit want in principe kan loslaten van alles zijn maar wát moet je nou exact loslaten? Het is heel goed om iemand ter zijde te staan maar doe dit dan wel op de juiste manier.

In mijn situatie leek het alsof er niet naar mij werd geluisterd. Wat was er nou daadwerkelijk aan de hand? Heel diep van binnen, heeft dit onbegrip mij toch heel diep geraakt. Aan de andere kant was het ook wel een irritatiepuntje. Het loslaten zelf was het probleem niet want dat ging mij prima af. Het feit dat mensen mij keer op keer vertelden dat ik moest loslaten terwijl ik dat al lang gedaan had, was de storende factor. Dat gaf mij het gevoel van onbegrip. Hoe hard ik ook mijn best deed uit te leggen wat er aan de hand was, ik kreeg domweg telkens te horen laat het los. Waarom luisterde niemand? Wilde niemand horen wat oorzaak gevolg was?

Achteraf gezien was mijn probleem dat ik zelf wel losgelaten had maar zelf niet losgelaten werd en hierdoor het gevoel kreeg gevangene van de situatie te zijn. Ik werd noodgedwongen en ongewild in situaties gezet waar ik niks aan kon doen en vooral ook niet in wilde zitten. Maar juist het feit dat ik dit niet wilde, veroorzaakte dat ik juist wel in deze situaties terecht kwam.  Dit alles had met angst te maken. Met man en macht probeerde ik te voorkomen dat ik weer eens in een situatie werd gezet waar ik niet in wilde terecht komen. Ik zal hieronder verdere uitleg over geven. Klinkt ingewikkeld, maar is het eigenlijk niet.

Na 22 jaar samen zijn met mijn toenmalige partner besloot ik om te  scheiden. Dit was geen impulsieve actie. Toen het hoge woord er eindelijk uit kwam, waren er al heel wat jaartjes van piekeren aan vooraf gegaan. Op het moment zelf, dat ik het uitsprak, had ik die man eigenlijk al lang losgelaten. Misschien begon ik al met loslaten op het moment dat ik aan deze gedachte van uit elkaar gaan begon.

In die tijd dat we samen waren, kende ik begrippen als narcisme eigenlijk niet eens. Dat er iets was, wat er aan die man niet klopte, dat had al wel meerdere malen door mijn hoofd gespookt. Maar ja, in die tijd luisterde ik altijd naar andermans adviezen. Ik beschermde mijn man altijd van de buitenwereld en wilde eigenlijk ook niet alles aan buitenstaanders prijs geven. Niemand wist hoe hij daadwerkelijk binnenshuis was.

Als ik op een zwak moment dan toch maar iets naar buiten probeerde te brengen omdat het mij hoog zat, kreeg ik als reactie, “ach, in iedere relatie is er wel iets. En, bij de buren is het gras altijd groener”. Dus liet ik het weer los en gingen we weer “gezellig” verder in onze relatie onder het mom van dat er overal wel altijd iets is. Ik maakte mijzelf wijs dat ik niet moest zeuren.

Zoals ik hierboven al aan gaf, het woord narcisme kwam in die tijd niet eens in mij op. Ik heb hem meermalen geprobeerd duidelijk te maken dat er iets in zijn gedachtegang niet klopte. Niks hielp. Ik heb ook meerdere malen gevraagd, “geloof jij nou ECHT zelf in wat jij beweert?” en “ik snap het niet, het lijkt wel alsof je zelfs liegt over je eigen leugens” of dat ik tegen hem zei, “jij weet heel goed wat de waarheid is” en dan werd hij nog woedender dan hij al op mij was. Maar wat was nou de waarheid? Ik werd in die tijd ook geïsoleerd van de buitenwereld dus het echt hier met iemand over hebben, dat doe je dan niet zo snel. Mijn gangen werden altijd nagegaan en als er gebeld werd, luisterde hij mee. Het hier met iemand anders over hebben, werd hierdoor heel erg bemoeilijkt. Dat was misschien achteraf gezien ook wel zijn doel.

Ik ben blij dat ik altijd in de realiteit ben gebleven en mijzelf niet gek heb laten maken. Daar kon hij ook erg boos van worden. Dat ik het lef had om niet mee te gaan in zijn fantasieverhalen en dat ik voet bij stuk hield.

Op een gegeven moment heb ik de film “Sleeping with the enemy” gezien. Dit is een film met Julia Roberts. Zij was in de film getrouwd met een succesvolle, hele charmante man. Althans.. voor de buitenwereld. Hij had de meest bizarre gewoontes en eisen. Hey, dacht ik, dat herken ik. Het lijkt wel mijn leven. Daarbij wil ik niet zeggen dat mijn leven exact zoals in de film was te zien was maar de karaktertrekken van die man, dat was een hele duidelijke overeenkomst. Als dit soort mannen de grip kwijt raken worden ze extra gevaarlijk en proberen ze je te pakken op al je zwaktepunten en alles wat je lief is.

In de film was het zwaktepunt de demente blinde moeder van Julia in het verpleeghuis en in mijn geval was het mijn kinderen en mijn zieke moeder. En inderdaad, toen mijn moeder ziek werd en in het ziekenhuis belandde, handelde hij soortgelijk als in deze film. Hij heeft alle ziekenhuizen in de omgeving laten nabellen  onder het mom van bezorgdheid over zijn ex schoonmoeder. In de film speurde de man van Julia Roberts ook haar moeder in het verpleeghuis op. Een aardige synergie.

Het heeft 5 jaar geduurd voordat de scheiding er uiteindelijk ECHT doorheen was. Dat lag echt niet aan mij. Ik heb de scheiding aangevraagd en dat was niet voor niks. Ik was vastberaden. Hij wilde zijn handtekening niet zetten.  Maar ik werd wel constant door mensen aangesproken dat ik dit moest loslaten. Ik had losgelaten! Zonder zijn handtekening, geen scheiding. Ik had losgelaten. Ik had de papieren al heel lang geleden ondertekend.

Soms word je meegesleept in andermans ellende zonder dat je hierom vraagt. Dat is blijkbaar heel erg moeilijk aan anderen uit te leggen of over te brengen. Mensen gaan ook logischerwijs uit van mensen met een normale denkwijze. Dat deze foute film voor mij realiteit was, was voor niemand te begrijpen.

Toen ik vertelde te willen scheiden, had hij mij een paar dingen beloofd. Of ik bleef bij hem of 1. Hij zou er persoonlijk op toezien dat de kinderen van mij werden afgenomen. 2. Hij ging er voor zorgen dat ik in de goot zou belanden. Ik wist dat hij woord bij daad zou voegen en hier alles op alles zou zetten.

Die goot, ach…. Boeiend… Daar ben ik zelf ook nog altijd bij en misschien had ik uiteindelijk wel heel gelukkig in die goot geweest. In dat mooie grote huis waar ik woonde, was ik in ieder geval niet gelukkig. Dus wat kon mij nog gebeuren? Op materialistische dingen kon hij mij dus niet pakken.

Als moeder vecht je voor je kinderen en hij wist dat ik dat zou doen. Hij maakte het mij hierdoor ook heel erg moeilijk. Hij was gewiekst. Hij wist dat ik ze beschermde, dus op dat punt probeerde hij mij op alle fronten te pakken. Hoe langer het duurde, hoe slimmer ik werd, maar hij ook! Op een gegeven moment had hij in de gaten dat als hij tegen allerlei instanties van alles riep, mensen toch wel zouden zeggen dat de waarheid ergens in het midden ligt. En waar 2 vechten, hebben er 2 schuld. Op het moment dat instanties ook maar een fractie geloven van wat deze beste man beweerde, had hij eigenlijk al bereikt wat hij wilde bereiken. Ik werd mede schuldige aan de situatie.

Als iemand jou als vermist bij de politie opgeeft, is het eerste wat er gebeurt dat jij, in dit geval ik, mag gaan uitleggen waarom ik als vermist ben opgegeven. Hoe geloofwaardig ben je als je vertelt dat je werkelijk geen idee hebt? Uiteindelijk word je in zo’n situatie ongewild betrokken en jij wordt als mede “vervelend” bestempeld. Ik kreeg van de politie te horen, “mevrouw, laat die man los en ga door met uw leven”! Pardon? Ik had mezelf toch niet als vermist opgegeven? Maar ja, standaard wordt er dan gezegd, “waar rook is, is vuur”! Dus werd ik automatisch mede “dader” van de situatie.

Als hij zonder mijn medeweten school belt, om te vertellen dat ik van plan ben een scène op school te maken en ik hier niks van af weet en ik boos door school wordt opgebeld, wat doe je dan? Je legt uit dat je door dit bericht wordt overvallen en dat je helemaal niet van plan was om een scène op school te schoppen en dat je van dit alles geen weet hebt. Ik had mijn ex hier niet eens over gesproken. We hadden al weken geen contact. Maar hij speelde het goed want ook ik zat precies in iets waar ik helemaal niet in wilde zitten. En dat wist hij. Maar wie zegt dat ik degene ben die de waarheid vertelt? Ondertussen ben je jezelf al aan het verdedigen en zit je gelijk in een zwaktepositie. Ongewild ben je mede veroorzaker van de gebeurtenis. Althans, zo wordt het beschouwd. Waarom zou deze man zoiets verzinnen?

Lieve mensen, ik wilde dit gevecht helemaal niet. Ik wilde alleen maar een gelukkig leven. Zonder die man! Ik werd hier domweg toe gedwongen. Net als in die film van Julia Roberts. Zij wilde ook alleen maar een gelukkig leven. Zij wilde het gevecht helemaal niet met die man aangaan.

Dit soort mannen laten niet los. Ze zijn hun prooi kwijt. Dat accepteren ze niet. Loslaten is ook accepteren en zolang ze niet willen accepteren dat je alleen verder wilt, gebeurt dit.

Nogmaals, deze periode heb ik achter mij gelaten maar gisteren tijdens de live uitzending op Facebook vroeg Gert aan mij waarom dit onderwerp mij nog steeds zo raakt. Mijn antwoord is eigenlijk dat ik op dat moment zo ontzettend graag begrip van iemand wilde hebben. Mijn verhaal kwijt wilde en de waarheid boven tafel wilde hebben maar het enige wat ik kreeg was dat ik die man moest loslaten en ik het niet moest opzoeken. Wat ik ook uitlegde, ik moest loslaten en iedereen bleef in het perspectief dat de waarheid wel ergens in het midden ligt waardoor hij weer gevoed werd tot nieuwe acties.

Nu heb ik inmiddels losgelaten dat het mij eigenlijk niet meer interesseert wat een ander hier van vindt. Ik weet wat de waarheid is. De enige 2 mensen die weten wat de waarheid is, dat zijn mijn ex en ik. En als hij persé beweringen wilt doen, dan zal het wel. Willen mensen dat de waarheid in het midden ligt? Ga je gang. Ik heb andermans mening losgelaten.

Door deze onverschillige houding, heeft hij weer een stukje minder grip op mijn leven. Vanaf dat moment, telkens als ik weer een instantie op mijn dak kreeg, verdedigde ik mijzelf niet meer. Ik liet ze zelf nadenken door te zeggen dat ik niet in ga op deze beweringen en dat ik mij niet verlaag tot het teruggooien van modder.

In de afgelopen jaren sleepte hij mij telkens voor de rechter met allerlei beweringen die ik volgens hem gedaan zou hebben. Aan de rechter liet ik weten dat het aan hem/haar is om het oordeel te vellen waar de waarheid ligt en dat het mij verder niet meer uitmaakte wat de uitspraak was. Ik weet wat wel/niet de waarheid is. Als ik mijzelf maar recht in de ogen kon kijken. Al snel kreeg ik in de gaten dat dit mij juist sterk maakte en werd ik keer op keer, in mijn gelijk gesteld. Voor mij is het ook niet meer belangrijk om gelijk te krijgen zolang het maar geen schade aan mijn leven aanbrengt. Voorlopig heeft hij hierdoor ook hier geen grip meer op. Ik had losgelaten om mijn onschuld te bewijzen.

Ik weet dat hij altijd zal blijven door broeden en ik ieder moment weer een dergelijke actie kan verwachten maar ook deze gedachte laat ik los en wacht het wel af. Komt tijd, komt raad. Wat heeft het voor zin om hier op voorhand over na te denken? Gewoon gezellig doorleven, genieten en loslaten.

De conclusie van dit alles was mijn angst. Ik had niet het advies moeten krijgen om hem los te laten maar ik had het advies moeten krijgen om mijn angst los te laten. Angst was mijn slechtste raadgever.

Het feit dat hij mij niet kan loslaten wil niet zeggen dat ik hem niet heb losgelaten. Dus mensen, let goed op tegen wie je deze term gebruikt. Luister eerst naar de case en als je iemand persé wilt helpen, doe het dan op de juiste manier.

Mijn angst was om mijn kinderen te verliezen! Ik kreeg in die tijd de opmerking, “ach, de kinderen weten toch wel dat je van ze houdt, als ze van je worden afgenomen, komen ze op een bepaalde leeftijd toch wel terug”. Hierdoor werd ik alleen nog maar nog angstiger. Zoiets wil je toch niet als moeder horen?

Inmiddels zijn de kinderen groot genoeg om hun eigen mening te kunnen uiten. Ik heb er voor gezorgd dat ze van deze hele situatie zo min mogelijk hebben meegekregen. Alles heeft hoofdzakelijk schriftelijk plaatsgevonden. Zij hebben geen interesse om mijn mail te lezen. Hoe deze hele strijd is verlopen, weten ze volgens mij niet eens. Dat hoeft ook niet. Voorlopig hebben ze een hele gelukkige jeugd. Dat doel heb ik in ieder geval bereikt.

Of ik het als ik het opnieuw moest doen anders had gedaan? Ik denk het niet. Het is niet zo dat ik niet leer van dingen maar sommige dingen zijn niet te voorkomen. Ook dat moet je loslaten. Shit happens!

Eén ding wil ik wel meegeven. Laat je niet te veel leiden door wat anderen denken of vinden. Dan wordt je eerder gekwetst dan dat je wordt geholpen. Als je in zo’n strijd zit, laat los maar let goed op wat je loslaat en niet het verkeerde.

Ik moest in mijn geval, mijn angst loslaten en voor iedere situatie geldt iets anders.

Jammer dat ik niet in die tijd met mensen had kunnen spreken die wel naar mij wilden luisteren en die me wel de goede richting op hadden kunnen duwen. Ik ben niet omver geduwd door alles wat mij is overkomen en daarom help ik heel graag mensen op hun levenspad verder.

De consulenten van ParaAdvice zijn getraind om deze verschillen te herkennen en luisteren goed naar je zodat ze je hier goed in kunnen adviseren. Dus zit je met een soortgelijk probleem, schroom niet en neem met ons contact op.

Heel veel liefs,

Nancy ParaAdvice