De oerkracht van een vrouw

Datum: 28 april 2018

Het is de week van ‘The power of kracht’ bij para advice. Kracht bestaat in vele dingen. Vandaag wilde ik het hebben over oerkracht. Elke vrouw bezit het, de kracht om te bevallen. Als ik naar de bevalling kijk van mijn eigen kinderen, is het bijna ongelofelijk wat het menselijk lichaam allemaal aan kan.
Met de bevalling van mijn zoon wilde ik graag thuis bevallen. Hij was 2 weken over tijd en na gestript te zijn, een liter weeën thee en nog meer van oma’s middeltjes, begon het eindelijk.

Op dinsdag avond begonnen de weeën. Om 21:00 om precies te zijn. Het was midden in de zomer en 32 graden. Deze temperatuur in Nederland is al niet geweldig, maar als je moet bevallen al helemaal niet. Ik lag op de bank en het weer stond op. Ik zag de nog warmere vooruitzichten. Mijn moeder zat bij me. Ik zat nog te grappen omdat het donderdagnacht ging onweren, ‘zal je net zien wordt hij dan geboren’. Mijn moeder probeerde me nog gerust te stellen, nee dat duurt nog te lang.

De woensdag vervolgde, en ook een slapeloze nacht. De donderdag ware de weeën echt moeilijk weg te zuchten. Dan wordt je ‘oerkracht’ geactiveerd. Elke keer als je denkt ik kan het niet meer, kan je het toch. Ik werd ook nog erg ziek, alleen maar overgeven. Het doet natuurlijk wel wat met je lichaam.

Donderdag middag kwam de verloskundige weer kijken, de slaap tabletten van de nacht ervoor hadden niet echt nut gehad. Ik was klaar wakker en heb de hele nacht rondjes gelopen. ze zei me toch rust tussen de weeën door te nemen. Maar het werd wel tijd dat ze mijn vliezen gingen breken. Zo gezegd zo gedaan. Het produceerde een vreemd hard geluid, alsof er een lamp kapot sprong.

Toen sloegen de weeën nog erger in. Doodop van 2 nachten amper slaap, moet je ook daar doorheen. Ik geloof ook dat ik op elk plekje in huis heb gelegen. Op de grond , de bank, de douche, het bad, in bed en ja zelfs buiten op de koele tegels. In mezelf gekeerd, overgeleverd aan de hel waar je lichaam doorheen gaat. Voorzichtige slokjes water hield ik gelukkig wel binnen.

De uren gingen voorbij, tergend langzaam. Ik sprak mezelf moed in en ook mijn moeder zei, ‘maak je geen zorgen er is er nog nooit eentje blijven zitten. Dat klonk op dat moment wel heel logisch en bijna als muziek in mijn oren. Het wakkerde mijn ‘oerkracht’ nog meer aan. Rond 23:00 kreeg ik controle van de verloskundige. Ik had maar 4 cm ontsluiting en nu ging het toch echt te lang duren. Daar was ik niet blij mee.

Ik vertelde haar daarom ook, dat ik al 2 dagen overleefde met mezelf en niet van plan was om te gaan. Twee dagen had mijn kracht het volgehouden en ik wist zeker dat mijn kracht nog niet op was. Mijn ouders waren toch de auto gaan inladen en ik lag op de bank. Het enige wat ik in mijn hoofd zei was ‘Je moet nu, anders moet je naar het ziekenhuis’. Dat heb ik de hele tijd herhaald.

Alles was ingeladen en klaar voor vertrek. Ik keek de verloskundige aan en vertelde haar dat ik persweeën had. Ze geloofde me niet natuurlijk , ze dacht het was een smoes om thuis te blijven. Ik bleef het zeggen en ze ging toch maar even kijken. Ja hoor mijn ‘oerkracht’ had het gewoon geflikt. In een half uur tijd 5 cm erbij. Toen begon iedereen te rennen, de spullen weer uit de auto, het bed moest klaar gemaakt worden.

Het heeft nog dik 2 uur geduurd voor mijn jongen er was. Hij was veel te groot en had nooit thuis geboren mogen worden. Ik gaf alles wat ik nog over had en verloor daarbij ook veel te veel bloed. Er moest geknipt worden, mee geduwd, ik had het gevoel dat ik geplet werd in een bankschroef. Eindelijk om 02:54 was daar mijn mooie vent. Een grote bos donker bruin haar en prachtige blauwe ogen. Wat een knapperd. Wat was ik gelukkig en wat was mijn lichaam gesloopt. Wat was ik trots mijn lichaam heeft dit gecreëerd en mijn lichaam vond de kracht om dit vol te houden. Wat zijn wij mensen toch bijzonder.

Bij mijn dochter ging het anders, bij haar werd ik ingeleid omdat ze herhaling van die andere bevalling wilden voorkomen. Om 09:15 liep het infuus en om half 1 was mijn prachtige meisje er. Die kwam zo snel ineens dat ze bijna niet tegen te houden was. Het tegenovergestelde van elkaar maar geen enkel minder mooi.
Wat ben ik trots op mijn lichaam, dat dit lichaam zoiets kan dragen en doorstaan. Wat is het belangrijk dat wij mensen deze kracht bezitten. Wat doet het toch veel met een mens. Oerkracht, overlevingskracht, het zit in ieder van ons. Wat is het mooi en wat ben ik trots. Dankje wel lichaam, dat je zoveel moois aan kan!

Wil jij je verhaal met me delen? Jou persoonlijke verhaal met andere delen? Wil je ergens over praten? Ik ben er voor u.

Dankje wel lieve lezers,

Liefs knuffel Tess X