Wonderlijke wonders

Datum: 13 april 2018

Wonder boven wonder

Sommige mensen hebben het geluk meerdere wonderen mee te mogen maken. Een van deze wonderen gaat over tekens, die voor mijn gevoel van mijn opa zijn. Mijn opa was een hele impressive maar lieve man. Zo streng als hij bij onze ouders was, zo lief was hij voor ons. Mijn opa woonde in Duiven. Zijn haar was al op jonge leeftijd prachtig grijs. Wij kleinkinderen noemde hem daarom, heel toepasselijk, opa Duiven!!

Opa was een goochelaar met heel veel charisma. Zodra opa kwam, waren de kinderen uit de buurt helemaal blij. De moeders van de kinderen waarschijnlijk ook… haha. We stonden hem dan ook altijd heel ongeduldig op te wachten. Nadat er dan een muntje uit mijn oor werd getoverd en hij me een dikke knuffel had gegeven, kon hij dan eindelijk naar binnen. Ik voelde me dan altijd zo trots en dacht dan ‘dat is gewoon mijn Opa’.

Helaas stierf mijn opa in mijn tienerjaren. Het was Hemelvaartsdag. Ingeslapen in zijn comfortabele stoel, net een Alfa biertje op. Opgebaard, lag hij er zo mooi bij. Ik denk dat het één van de meest mooie ‘overledene’ is die ik heb gezien. Ze hoefde’n hem niet met makeup bij te werken want hij was heerlijk gekleurd van de zon. Nog steeds was hij een impressive knappe man.

Toen hij overleed was het zoals ik eerder vertelde, Hemelvaartsdag. Het was omstreeks 16:40. Exact op de minuut weten we natuurlijk niet. De volgende ochtend kwamen mijn zus en ik beneden en stond de klok stil. Precies die tijd. Vreemd, dacht ik, maar zal wel toeval zijn. Ik ging met mijn ouders mee naar het huis van mijn opa. Spullen uitzoeken en het huis leegmaken. Boven bij zijn slaapkamerraam zat een grote dikke grijze duif. De duif liet zich niet afschrikken en ging niet weg. Dat was voor mij al wonder nummer 2.

Ik herinner me dat ik boven in de gang met mijn moeder bij opa stond te praten. Mam stond in de deuropening van de badkamer en ik in de deuropening van de logeerkamer. We waren een beetje aan het mopperen, traantjes erbij, je kent het wel. Uit het niks rolt er een deodorant flesje van de zoldertrap, precies tussen mij en mijn moeder en valt op de grond. Mijn moeder en ik blijven geschokt kijken. Daar was dus wonder nummer 3.

Een week na het overlijden, wederom op donderdag, kom ik in de ochtend de keuken binnen lopen. Mijn vader had ontbijt gemaakt en we verzamelden ons om de tafel. Ik moest, om bij mij stoel te komen, langs het raam en keek automatisch naar buiten. Ik bleef geschokt staan. Onze voortuin lag helemaal vol duiven veren. Niet één veer bij de buren. Onze tuin bomvol. Alsof er 2 duiven helemaal kaal geplukt waren. Natuurlijk hebben we een traantje gelaten Voor mij wonder nummertje 4.

Wederom een week later, weer op de donderdag. Zoals elke dag ging ik de hond achter in het park uitlaten. Ik liep de berg af en zag midden op het pad, een klein gewond duifje liggen. Mijn mond viel er van open. Ik heb hem meteen opgeraapt en meegenomen. Thuis had ik het in een doos gedaan en verzorgd. Een donderdag later stierf hij. Wonder nummer 5.

Bij de geboorte van mijn zoon, die bij mijn moeder in huis was geboren, op jawel een donderdag zat er gedurende de twee dagen dat ik weeën had een duif in de grote boom. Bij de bevalling van mijn dochter, dit was in het ziekenhuis, zat hij op de balkonreling.

In het dagelijks leven kruist de duif mijn pad vaak. Natuurlijk is het niet elke keer dezelfde duif. Maar op bijzondere momenten, verdrietige momenten, pijnlijke momenten is hij er toch altijd even bij.

Ik geloof dat hij ons hele leven met ons mee loopt. Bij mij, mijn familie, mijn kinderen. Dat hij met ons mee loopt, mee kijkt en dat hij onze beschermengel is. Hij is mijn wonder.

Heb jij een mooi verhaal die je wilt vertellen over ons weekthema wonderen? Wil je dat ik je verhaal deel? Laat mij het weten via de contactpagina. Wil je een privé gesprek? Wil je over iets anders praten? Ik sta voor u klaar. Je kunt mij bereiken op box 22.

Dankje wel lieve lezers,

Liefs, knuffel Tess X