Hoe ga je om met de emotie van je kind?

Datum: 22 juni 2018

Hoe ga je om met de emotie van je kind?

Kinderemoties

Kinderemoties

Deze keer wilde ik het hebben over emoties van kinderen en hoe we bepaalde reacties misschien kunnen gaan herkennen.

Als kinderen nog te klein zijn om emoties te uiten en hierover te communiceren, kan dit voor ouders best lastig zijn. Waarom huilt hun baby, waarom is hun zoon/dochter zo terug getrokken? Waarom is hun kind zo snel boos?

Zeker door alle emojis die wij van social media kennen, weet iedereen wat emoties zijn om tot uitdrukking te brengen. Je kunt hierbij denken aan pijn, verdriet, boosheid, blijdschap en vreugde.

Voor kinderen kan het ervaren van emoties best verwarrend zijn. Daarom is het zo belangrijk dat wij als volwassenen kinderen aanleren om emoties te voelen, te benoemen en te uiten. Maar ook goed uit te leggen.

Als een kind zich niet goed kan uiten of niet weet hoe hij/zij zich moet uiten, kan het bijvoorbeeld snel boos worden, verdrietig of teruggetrokken. Dit kan ook zijn/haar sociale leven beïnvloeden want andere kinderen willen ook niet spelen met een kind die snel driftig is of om alles huilt.

Zoals hierboven aangegeven moeten volwassenen het de kinderen leren om emoties onder woorden te krijgen. Maar wat als je hier zelf niet eens goed mee om kunt gaan? Of niet beseft dat kinderen jou imiteren en dus ook jouw emotionele handelswijze? Kinderen nemen nu eenmaal gedrag van hun ouders over.

Om maar een voorbeeld te geven als ik naar mijn eigen ervaring hiermee uit het verleden kijk.

Na een hele lange periode wikken en wegen, had ik op een gegeven moment besloten om te gaan scheiden. Misschien juist omdat ik er zo goed over na had gedacht, was ik niet emotioneel na zijn vertrek en voelde ik mijzelf juist heel erg goed. Kinderen spiegelen aan het gedrag van hun vader/moeder. En doordat ons leven gewoon gezellig doorging hadden mijn kinderen niet in de gaten dat er eigenlijk iets heftigs had plaatsgevonden. (Ik moet hierbij opmerken dat mijn kinderen nog vrij jong waren en dat ik mij sowieso altijd al als enige met de kinderen bezig was. Hun leven bleef als het ware zo goed als ongewijzigd Dat speelt natuurlijk ook een rol).

Hoe dan ook in huis speelden wat dat aangaat geen emotionele situaties plaats, behalve blijdschap, lachen en de normale terechtwijzingen die bij de opvoeding horen.

We leefden ons leven. Totdat de jongste, toen 4 jaar, met een andere scheiding werd geconfronteerd. Hij zag dat zijn klasgenootje intens verdriet in de gang van de school stond want dat jongetje kon geen afscheid van zijn vader nemen. Huilend, schreeuwend stond het jongetje in de gang van de school en hield het been van zijn vader vast om nooit meer los te laten. Een hele emotionele gebeurtenis voor zowel vader als zoon natuurlijk. Maar ook voor de omstanders. Na school vertelde mijn jongste over dit tafereel en vertelde dat hier in de klas ook nog over was gepraat. De juf had verteld dat het iets heel ergs was als ouders gingen scheiden en dat dit heel erg verdrietig is.

Mijn jongste zoon snapte er helemaal niks meer van. Had hij iets fout gedaan? Waarom had hij dan niet gehuild zoals zijn klasgenootje? Waarom voelde hij dat niet zo? Waarom huilde hij nooit als hij afscheid van zijn vader nam? Hij had toch ook gescheiden ouders? Hij nam toch ook altijd afscheid van zijn vader maar dan zonder te huilen? En de juf had gezegd dat scheiden heel erg verdrietig is maar hij was hier nog nooit verdrietig over geweest.

Gelukkig vertellen mijn kinderen mij altijd alles en kunnen ze met alles bij mij terecht. Hierdoor kon ik hem uitleggen dat situaties nu eenmaal voor iedereen anders kunnen zijn. Voor ons was dit gewoon de beste beslissing geweest en hierdoor zijn wij altijd vrolijk. Hij hoefde zich geen zorgen te maken dat hij niet gehuild had of verdrietig was en dat hij vrolijk was. Er was helemaal niks mis met hem. Hij was bijna verdrietig dat hij niet verdrietig was geweest vanwege de scheiding. Soms moeten dingen ook weer niet aangepraat worden natuurlijk.

In die tijd stond ik nog op het schoolplein als de school uit ging. Ik observeerde wat er gebeurde. De moeder van dit jongetje was een emotioneel wrak door de scheiding. Ze kon het nog nauwelijks aan en huilde continu. Toen het jongetje uit de klas kwam en vroeg of hij met een vriendje mocht spelen, antwoordde ze haar 4 jarig zoontje met de boodschap dat ze de hele nacht niet had geslapen van het huilen omdat papa bij hun weg was en dat ze het niet kon opbrengen dat er nog een kindje kwam spelen. Teleurgesteld stond daar haar zoontje op het schoolplein. Hij werd als het ware dubbel gestraft.

Ik ben niet iemand die naar iemand wijst of oordeelt dus ik zeg niet of dit goed of slecht is.

Wat ik wel weet, is dat als ik het gedrag van die moeder naast die van mij leg dat ik een heel groot verschil zie in het emotionele gedrag. Het gedrag wat je overbrengt aan een kind en hoe die zich dan weer gaat gedragen.

Voor mij was de scheiding een opluchting waardoor de kinderen mij niet verdrietig hebben gezien. Dat was ik dan ook niet. Hierdoor hebben ze die beslissing ook nooit als een last ervaren.

Het klasgenootje van mijn zoontje had een hele andere ervaring. Hij had twee hele emotionele ouders die ook heel emotioneel gedrag vertoonden. Huilen, verdriet, boosheid. Dat gedrag neemt een kind ook over.

Dat neemt niet weg dat ik vind dat emoties geuit mogen en moeten worden. Zeker bij een kind. Die emotie moet er dan wel spontaan zijn. Als je hier uitleg aan kunt geven, snapt een kind hoe het zit en zodra er hier begrip voor is en het kind dit ook goed kan toepassen c.q. uiten en benoemen, zal dit een goede basis zijn voor zijn/haar toekomst.

Een ander onderwerp van het omgaan van emoties met kinderen is dat je het gevoel van de kinderen wel altijd serieus moet nemen. Wat ik eigenlijk wil zeggen. Emoties zoals verdriet of boosheid moeten niet weggemoffeld worden door een snoepje of een cadeautje. Dat gebeurt ook heel vaak maar daar gaan emoties niet mee weg. Dat is slechts een afleidingsmanoeuvre. Praat er over en leer je kind te uiten waarom het boos of verdrietig is. Vaak zie je namelijk dat als een kind zijn/haar gevoelens niet kan uiten dat de emotie zich toch opkropt en ontstaan er klachten zoals buikpijn, hoofdpijn, slecht slapen. Zo werkt het bij kinderen maar ook bij volwassenen als emoties niet geuit worden.

Bij pubers kunnen de emoties hoog oplopen. Dit gaat dan weer op een heel andere manier omdat ze natuurlijk al door de jaren heen al heel wat emoties hebben gehad en deze al herkennen. Doordat er onder andere van alles lichamelijk maar ook geestelijk bij ze veranderd weten ze ook vaak niet hoe ze hun emoties kwijt moeten. Ook hiervoor geldt, ook al kunnen pubers het bloed onder je nagels halen, praat er over en geef het goede voorbeeld. Natuurlijk hebben volwassenen ook emoties en wordt het je soms moeilijk gemaakt, neem dan even afstand zodat je er samen op een rustige manier uit kunt komen. Misschien lijkt het dan alsof het ze op dat moment nog steeds niks kan schelen maar uiteindelijk valt het kwartje.

Het is ook maar net hoe jij je zelf opstelt want jouw gedrag als volwassene dient toch als voorbeeld. Als je kind bijvoorbeeld tegen je schreeuwt en je schreeuwt terug dat schreeuwen niet o.k. is. Wat voor voorbeeld ben je dan zelf?

Bij ParaAdvice werken paragnosten/mediums die contact met je baby of peuter kunnen maken zodat ze hiermee blokkades kunnen weghalen. Wij begrijpen dat je als ouder radeloos kunt worden als je kindje blijft huilen terwijl jij er niet achter kan komen wat dit veroorzaakt. Al vele andere ouders zijn jou met een succesvol eindresultaat voor gegaan.

Wil jij dat er contact met jouw kindje gemaakt wordt? Aarzel niet. Onze consulenten helpen je graag met deze problematiek of enig andere vraag die je hebt.

Kijk wel van tevoren welke consulent jou het beste met jouw vraagstelling kan helpen.

Ik hoop met deze blog een aantal mensen heb kunnen bereiken en ze hiermee verder heb kunnen helpen.

Liefs,

Nancy ParaAdvice