Wonder boven wonder

Datum: 10 april 2018

Wonder boven wonder

 

Gisteren schreef ik in mijn blog dat ik eigenlijk, heel kort door de bocht gezegd, alles wat leeft een wonder vind. Uiteindelijk ervaren wij dit alles als normaal omdat alles wat we zien groeien en bloeien wetenschappelijk is verklaard.

Voor mij ligt dat toch even anders. Mede doordat we iedere week een ander thema hebben, word ik gedwongen om over bepaalde dingen na te denken. Op zich denk ik dat het best goed is om soms bij dingen stil te staan. En juist ook over dingen  na te denken die zo vanzelfsprekend lijken. Soms liggen wonderen in juist kleine dingen die door de drukte in het leven domweg over het hoofd gezien worden.

Als iemand aan mij zou vragen wat een wonder is voor mij als persoon zou ik antwoorden dat het sowieso een wonder is dat ik mijn zoontjes heb. Voor een ander misschien vanzelfsprekend. Heel veel mensen hebben toch kinderen? Miljoenen mensen op aarde hebben dat. Waarom zou dat dan voor mij een wonder zijn?

Dat zal ik je vertellen… Ik grijp even terug naar mijn blog van gisteren. In mijn belevenis vind ik het ontstaan van leven al een wonder op zich.

Mijn oudste zoontje kreeg ik op oudere leeftijd. Ik was 37 jaar.  Het hebben van kinderen was tot die tijd gewoon niet aan de orde geweest. In die tijd was ik alleen maar met mijn carrière bezig en was dat het belangrijkste in mijn leven. Ik werkte 80-100 uur per week. Echt ruimte voor een kindje was er dus niet.

De klok trok zich nergens iets van aan en tikte gewoon verder. Die klok wees mij er op een gegeven moment op dat het toch echt tijd werd om over kinderen na te gaan denken.

In mijn omgeving zag ik dat het krijgen van kinderen helemaal niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn. Zoveel ongelukkige stellen om me heen waar het krijgen van kinderen maar niet lukte. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Allerlei behandelingen ondergaan om maar een baby te kunnen krijgen. Daar had ik dus geen zin in.

Maar ja, zo dacht ik, als ik over de 40 zou zijn en we er dan aan zouden willen beginnen, was het toch biologisch gezien vrij laat. En spijt krijgen achteraf, van “had ik maar”…. daar ben ik ook geen voorstander van. Mijn motto is dat je kansen moet grijpen waardoor je achteraf geen spijt kunt krijgen.

We kwamen er niet uit. Wel/niet aan kinderen beginnen. Uiteindelijk besloten we dat we het lot zouden laten beslissen. Lukte het niet, niks aan de hand. Lukte het wel, zou ons kindje heel erg welkom zijn.

Wetenschappelijk is het zo, dat hoe ouder de vrouw is, hoe langer het zou duren voordat je in blijde verwachting zou  kunnen raken. Ook hier waren we op voorbereid. Het maakte ook verder niet uit want het lot mocht het bepalen. Verder maakte ik mij hier ook niet echt druk om.

Al heel snel deed zich het eerste wonder aan. Mijn eerste reactie was “ik? Ik zwanger?” Voordat dat kwartje viel, dat duurde even. Uiteindelijk kwam ik bij een gynaecoloog terecht omdat je op 37 jarige leeftijd altijd iets meer controle krijgt. De eerste echo…. Diep, diep, diep onder de indruk was ik. Ik zag een ieniemini mensje ergens in mijn buik rondzwemmen. Het leek eigenlijk meer op een boontje met een staartje maar het was echt! Nooit zal ik vergeten, hoe ontroerd ik was. Dat beeld zal ik nooit meer vergeten. Ik had het wel eens bij anderen gezien, maar bij mij? Dat was pas een wonder.

Dan begint de tijd dat je blij en trots bent. Ik werd zelfs op straat door onbekende mensen aangesproken dat ik zo straalde. Zelf dacht ik dat iedereen wel zag dat ik zwanger was. De realiteit was dat niemand in de eerste weken zag dat mijn buik dikker werd. Normaal gesproken kan ik al heel wat eten dus ook dat viel niet gelijk op. Mijn collega’s hebben het er nog samen over gehad. “Tja”, had één van mijn collega’s gezegd, ”Nancy eet ook altijd zo veel, geen wonder dat ze nu aan het aankomen is”. Haha!

Toen kwam het volgende. Ik werd voor de keuze gesteld om te kijken of het kindje gezond zou zijn. Ik had de keuze om of een vlokkentest of een vruchtwaterpunctie te laten doen. Aangezien een vruchtwaterpunctie een groter risico met zich mee bracht en je dan ook werkelijk als het niet goed zou zijn, zou moeten bevallen na ca 18-19 weken, koos ik voor een vlokkentest.

Zelf maakte ik mij geen zorgen. Het kindje groeide goed. Was nu al vrolijk en grappig en bij elke echo leek het alsof hij even naar mij zwaaide. Dat zat wel goed dacht ik.

Maar toen kregen we bericht vanuit het ziekenhuis. Mijn kindje zou een chromosoomafwijking hebben. Alle blijdschap in één klap weg! Hoe kon dat nu? Hij zwaaide toch naar mij? Hij danste toch vrolijk in het rond?

Moest ik nou van mijn kindje blijven houden of moest ik maar alvast afscheid nemen? Er was geen dokter in het ziekenhuis die mij duidelijkheid kon geven. Het had een chromosoomafwijking maar hoe erg dit was, bleef onbekend. Radeloos vroeg ik of het dan wel levensvatbaar was? Miste het alleen een duim, een teentje? Dan laat je het toch niet weghalen? Had het levenslang pijn? Dan zou het niet menswaardig zijn. Niemand kon mij antwoorden geven. Ik zat weken in spanning. Uiteindelijk moest ik dan toch maar wel een vruchtwaterpunctie laten doen met de risico’s die ik juist in de eerste instantie juist niet wilde en de gevolgen die er aan vast zaten als mijn kindje het niet zou redden.

Weer weken op de uitslag wachten. Ik heb werkelijk nachtenlang gehuild! Ik wilde geen afscheid van mijn kindje nemen. Moest ik nou nog blij zijn? Of juist niet? Die vreselijke onzekerheid! Er zou toch werkelijk een wonder moeten geschieden, wilde dit nog een normale wending krijgen.

Ik nam me voor om gewoon mijn leven te proberen te leiden en ben ’s avonds gaan sporten.

Toen ik thuis kwam, deed mijn toenmalige partner al de deur open. Normaal gesproken deed hij dat nooit dus voor mij klopte dit al niet. Nauwelijks binnen vertelde hij dat de arts van het kinderziekenhuis had gebeld. Ons kindje was 100% gezond!!!! Bij de vlokkentest was een stukje moederkoek meegekomen waardoor dit de afwijking was die ze zagen!

Ik was dolgelukkig! Nu, na 19 weken kon ik eindelijk blij en gelukkig zijn en van mijn zwangerschap genieten!!!! Dit was niet de meest mooie start maar voor mij wel maar wel een wonder dat mijn kindje uiteindelijk wel gewoon gezond was verklaard. Ik was op het meest erge voorbereid.

Als ik hem nu zie lopen denk ik nog heel vaak. Stel dat ik mij had laten leiden door hetgeen mij toen werd verteld…. De meest vreselijke scenario’s zijn door mijn hoofd gegaan. De meest vreselijke scenario’s waren aan mij uitgelegd. Wat ben ik nog steeds blij, dankbaar en gelukkig dat het niet gegaan is zoals je bijna mocht aannemen zoals het afgelopen zou zijn.

Voor mij is dit nog steeds een wonder! Een wonder dat hij er is en dat het een “foutje” was van het ziekenhuis. Dat foutje was misschien niet leuk maar uiteindelijk wel gelukkig dat het een foutje was. Een wonderlijke afloop!

Dank jullie wel voor het lezen lieve lezers.

Morgen publiceer ik het verhaal van iemand anders, die haar ervaring verteld wat voor haar een wonder is.

 

Liefs,

 

Nancy ParaAdvice