Dan gebeurt het allervreselijkste wat een ouder kan meemaken

Datum: 7 maart 2018

Klein kindsterretje Inaya.

Een dinsdagochtend die begon als vele andere. Kleine Inaya van 2,5 jaar haar eigen kwebbelende zelfje op de vroege ochtend. Mama moest de kindjes naar school brengen en Inaya wilde graag mee. Door het huis rennen, schoentjes jassen en schooltassen. De heerlijke chaos van de vroege ochtend die elke ouder wel kent. Hoe vroeg je ook op staat op het laatst is het altijd rennen geblazen. Zo ook deze ochtend.

Mama vertrekt met de kinderen naar school. Dan gebeurt het allervreselijkste wat je als ouder kan mee maken. Inaya,  even enthousiast als altijd rent ineens de straat op. Mama ziet het in een ooghoek gebeuren. Ze grijpt Inaya nog vast bij haar muts die ook los schiet omdat er druk knoopjes op zitten. Inaya gaat de weg op terwijl er net een auto aan komt. Mama duikt er zonder twijfel achteraan en ze worden beiden door de auto geraakt. Een grote klap die ieder zijn leven meteen voor altijd zou veranderen.

Inaya raakt met haar hoofdje de bumper van de auto, wat er voor zorgt dat ze een eind verderop hard de grond raakt. De auto rijdt ook over mama heen waardoor ze, wat later bleek, haar voet verbrijzeld. Mama sprint schreeuwend naar haar kleine meid. Ze beweegt niet meer. Haar hartje staat stil.

Een stuk verderop horen 2 vrouwen mama schreeuwen en haasten zich er na toe. Ze reanimeren Inaya waardoor haar mega sterke hartje weer ging kloppen. Inaya werd naar het ziekenhuis gehaast en natuurlijk krijg je eerst al die onderzoeken en het eeuwige wachten.

Daar ligt ze dan klein mooi prinsesje. Met haar ondeugende gezichtje en haar blonde haartjes. Allemaal slangen, beademing, een nek kraag en allemaal piepende apparaten. Als je naar haar keek, was ze puntgaaf, alleen een klein schrammetje op haar kin. Je kon bijna niet geloven dat dit meisje zo’n zware klap had gehad. Dat besefte ik toen ik met haar mama aan haar bed zat. Van buiten helemaal niks te zien maar van binnen helemaal verwoest hetgeen in de dagen die volgden bleek.

Mama gaf niet op er moest een kans voor haar zijn. Ze zei tegen me, “weet je, al zou ze nooit meer kunnen lopen, ik zal haar het allermooiste leven geven wat ik kan”. Er moet toch iets zijn wat ik kan doen…Dat is je moederhart, je kind opgeven is geen optie. Steeds nieuwe gesprekken met doktoren in de dagen die verstreken. Mama hield hoop en week niet van Inaya’s zijde. Ze moest zelf aan haar voet worden geopereerd. Maar nee, dat moest wachten.

Uur in, uur uit zat ze aan haar bedje. Praatte tegen haar meisje, zoals ze dat altijd deed. Kriebelen door haar haartjes, Inaya’s handje in die van haar. Een echte ‘mama leeuw’. Ze streed door voor haar meisje, vroeg nog een second opinion aan bij artsen uit een ander ziekenhuis. Het mocht allemaal niet baten. Haar nekje was helemaal kapot.

We hebben samen veel bij Inaya gezeten. Als mama ging douchen, paste ik op haar. Heb zelf eindeloos naar haar zitten staren, haar handje geaaid en zachtjes voor haar gezongen. Hele kostbare momenten, pijnlijk maar toch heel mooi.

Op de zaterdagochtend bleek dat haar pupillen ook niet meer werkten en was ze officieel hersendood. De schermen waar mama elke dag hoopvol naar keek, lieten nu ook zien dat haar prinsesje met elk uur achteruit ging. Haar temperatuur die langzaam zakte, hersendruk die verhoogde. Familie die verzamelde uit allemaal verschillende plaatsen in Nederland. Eén voor één namen ze afscheid van Inaya. Op het laatst waren haar mama en papa alleen nog met haar over met en werden alle slangetjes en de beademingsbuis verwijderd.

Inaya lag in de armen van haar mama. Haar hartje was zo sterk dat het 3 kwartier duurde voordat het stopte. Toen sliep ze zachtjes en vredig in. In de armen van haar mama. Wat was die kleine toch een stoere en sterke meid. Ik heb altijd gedacht dat het zo heeft moeten zijn dat die vrouwen haar gereanimeerd hebben op straat. Zodat Inaya zelf nog van iedereen afscheid kon nemen, maar vooral dat ze nog even samen kon zijn met haar mama, papa, broer en zus.

Toen Inaya was in geslapen werd ze gewassen en in een prinsessendekentje gewikkeld. Mama ging met haar op bed zitten. Iedereen mocht om de beurt nog een keertje naar binnen om haar een kus te geven.

Ik weet nog dat mijn kinderen hun nichtje graag nog even wilde zien. Ik twijfelde, is dat wel goed? Ze hebben haar met al die slangen ook nog gezien, maar toen leefde ze nog…. Ik kon ze dit niet ontzeggen en heb met ze gepraat en toch wilde ze graag naar binnen. Met mijn 2 kanjers aan de hand liep ik naar binnen. Daar lag ze dan in de roze deken gewikkeld. Wat is ze mooi was mijn eerste gedachte. Mijn kinderen liepen zonder aarzelen naar hun tante om hun nichtje een kusje te geven. Ze waren zo sterk en wat was ik trots op ze. Ik heb Inaya haar wangetje geaaid en gekust en haar mama ook. Toen ben ik met mijn kindjes naar buiten gegaan, en daar braken ze beiden.

Heb met hun in mijn armen huilend op de grond gezeten, wat voor mij uren leek te duren. Ik wilde ze gewoon niet meer los laten.

Inaya werd opgehaald om weg gebracht te worden om te beginnen aan haar laatste reis. Ik zat al een aantal dagen non stop in het ziekenhuis, had geslapen in de wachtkamer. Vond het zo vreemd het ziekenhuis te verlaten en er niet meer terug te komen. Op een of andere manier denk ik toch altijd dat je dan weer samen het ziekenhuis uit gaat als diegene dan weer beter is. Vooral als het om een kind gaat. Dit hoort toch niet zo te zijn?

We hadden 2 dagen voor het gebeurde een super familieweekend gezellig afgesloten. De kleine deugniet had het hele weekend bij mij geslapen met haar mama broer en zus. Wat was dit achteraf gezien nog kostbaarder dan ik ooit had kunnen denken. De klei waar ze mee heeft gespeeld, heeft mijn dochter apart gezet daar heeft nooit meer iemand aan mogen komen. Inaya haar knuffeltje ligt bij haar in bed. Dit prachtige, ondeugende en ontzettend sterke sterren meisje zit voor altijd in ons hart, we nemen haar altijd mee. Praten nog vaak over haar met een lach en een traan.

Gedenken haar elk jaar en zwaaien naar haar als haar sterretje straalt aan de hemel. Vaker als we in de auto zitten zegt mijn dochter, “mama kijk, Inaya is er ook bij”. Ze blaast dan handkusjes naar de sterren met een grote glimlach, “hoiii Inaya”, roept ze dan. “Dag lieve kleine meid” en ook ik blaas een handkusje naar boven……

Ik wil even zeggen dat ik enorm trots ben op mijn nichtje, ze heeft niet opgegeven! Ze is verhuisd met haar 2 andere kanjers waar ze alles voor doet. In het ziekenhuis was ze zo sterk, zo krachtig. Heb vol bewondering gekeken hoe ze het allemaal doorstaan heeft! Ik hou van jou powervrouw!

De blog van morgen gaat over kleine superheld Quinten* die werd getroffen door een vreselijke ziekte.

Wil je dat ik jou vertaal vertel? Of wil je alleen privé over praten? Ik ben er voor een ieder die me nodig heeft.

Veel kracht, sterkte, wijsheid en liefde voor alle mama’s en papa’s met kindsterretjes.

Dankje wel lieve lezers

Liefs, knuffel Tess X