I’m loving angels instead…

Datum: 19 maart 2018

I’m loving angels instead

In het vorige blog vertelde ik eigenlijk over de mijn meer “aardse” benadering van engelen. Mijn wens dat als ik ooit kinderen zou krijgen, dat mijn kinderen er ongeveer als op mijn schilderij met de afbeelding van 2 kleine engeltjes er zo uit zouden zien.

Heel eerlijk. Engelen… tja… op de afbeeldingen zien ze er erg schattig, mooi en lief uit. Ik heb vroeger op een protestantse school gezeten en…. ik moest naar de zondagsschool van mijn ouders en daarna ging ik naar de middelbare school en dat was van origine een nonnenschool (ja… ik! Hahaha)  Ik kreeg dus met de bijbel te maken.  In de bijbel stonden afbeeldingen van engelen. Daar ken ik ze van……

Verder heb ik me hier eigenlijk, heel eerlijk gezegd,  niet zo mee bezig gehouden.

Tot het moment….

Met mijn moeder ging het slecht. Ik zal jullie niet vermoeien met details. Kortgezegd, ze moest naar een verpleeghuis. Mijn moeder woonde ca. 60 km van mij vandaan. Daar ga je niet eventjes op de koffie. Dus ik had besloten, voor zover mogelijk in overleg met mijn moeder, dat ik haar naar mijn woonplaats ging verhuizen. Dan kon ik haar iedere dag op de fiets bezoeken.

Dit betekende dat mijn ouderlijk huis, plat gezegd, opgedoekt moest worden. Een vreselijke klus! Al leeghalende, gaat er van alles door je heen. Je loopt nog een keer door je “oude” kamer. Het bureautje waar ik zoveel uren aan had gestudeerd. Ik zag mezelf in gedachten nog zitten blokken.  Dan liep ik door de andere kamers… allemaal boordevol herinneringen. Maar, ik moest flink zijn en gewoon aanpakken. Weg met al die emoties. Niet zeuren. Dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Het zijn alleen maar spullen hield ik mezelf voor.

Eén van de laatste dingen was de boekenkast. Ik had er eigenlijk niet zoveel mee. Op marktplaats krijg je dit niet verkocht. Dat was niks meer waard. Wie wil er tegenwoordig nog een encyclopedie? We hebben toch Wikipedia en Google? Dus we maakten een hoek, in de inmiddels al lege woonkamer, wat naar de kringloop moest. Oude boeken van mijn vader waarvan ik dacht, “wat moet je daarmee?” Toen de kast eindelijk leeg was, ben ik weer naar huis gereden. Ok, ok, ik had het een beetje afgeraffeld. Ik was ook zoooo ontzettend moe.

En toen kwam het…

In de tuin van mijn ouderlijk huis stond een engeltje. Leuk voor bij mij in de tuin dacht ik. En voorzichtig had ik het in de auto gezet. Alles ging goed… totdat ik bij de voordeur stond. Breekt dat vleugeltje van het engeltje af. Heel mijn hand onder het bloed…. Maar goed.. Dat zware beeld kreeg ik in de achtertuin gesjouwd. Het ging in een flits door mij heen… “zou ik iets niet goed doen”? “Zou dit een teken van mijn vader zijn?”

Moe ben ik ’s avonds naar bed gegaan en eerlijk waar!! Ik weet achteraf dat ik droomde.. dat besef ik, maar het was zoooooo ontzettend levendig! Ik was weer in de woonkamer van mijn ouderlijk huis. Daar stond mijn vader. Voor de boekenkast. Hij opende de bewuste boekenkast en keek erin. Heel ontevreden! Tja… ik heb natuurlijk wel in zijn persoonlijke eigendommen zitten rommelen. Nog erger… ik heb heel veel van zijn eigendommen weggegooid of weg  naar de kringloop gedaan.

Nadat ik wakker was geworden, bleef het mij de hele dag bij. Hij leek net echt!  Het liet mij niet los. Hij had niks tegen mij gezegd, behalve dan die afkeurende blik. Hij was zo echt! Ik kon hem aanraken! Ik had er geen goed gevoel over dus heb ik mijn oom gebeld en hem dit verhaal verteld. Hij zei, “Nance, jij moet de stapel met boeken nogmaals doorlopen, al was het alleen voor je gevoel. Als het bestaat, dan heb je waarschijnlijk iets over het hoofd gezien.”

Dus ik weer 60 km heen en 60 km terug gereden.

Op de één of andere manier werd ik gelokt naar een boek. Een boek van Doreen Virtue, een boek over engelen. Ik dacht, “hey! Dat is leuk. Deze hou ik. Ik zal dit eens gaan lezen”.

Naar mijn gevoel en daar mag iedereen een andere mening over hebben, wilde mijn vader persé dat ik dit boek ging lezen. Het boek over de engelen en de verklaringen hierover. Kom op! Ik heb niet voor niks 120 km gereden. Laat mij dit nou maar geloven 😉

Iedere avond voor het slapen gaan, heb ik een paar bladzijden gelezen en heb zo nu en dan uitgeprobeerd wat in dat boek beschreven staat. Wat mijn ervaringen daarvan zijn? Dat vertel ik morgen.

Wat ik eigenlijk wil zeggen. Iedereen mag hier een eigen vertaling van maken maar voor mij is mijn vader mijn engel! Ik wil dat graag geloven, wat voor theorieën hier ook over mogen zijn, want voor mij geeft dit troost en geeft voor mij een heel prettig gevoel.

Heb jij hier een mening over? Laat me dit weten middels het contactformulier.

 

I’m loving angels instead!

Tot morgen lieve lezers,

 

Nancy ParaAdvice