De “huis engel” van ParaAdvice

Datum: 22 maart 2018

De huisengel van ParaAdvice

Gisteren tijdens de live uitzending met onze coach Gert zijn we uitgebreid ingegaan op ons thema van de week “Engelen” en hebben wij hier onze visie over gegeven. Voor degene die deze uitzending heeft gemist. Dit filmpje is te vinden op ons Youtubekanaal ParaAdvice en ParaFuture.

Tijdens dit gesprek had ik al verteld dat ik vandaag een blog zou schrijven over de engel van ParaAdvice en zal ik heel open zijn over wat mij is overkomen.

Zoals te lezen in mijn eerdere blogs, is mijn engel, mijn vader, klik hier voor meer. Iedereen heeft een andere visie over het fenomeen “Engelen” maar ik schrijf alleen maar zoals IK het zie, voel, beleef en ervaar. Dat kan voor iedereen anders zijn.

In ieder geval…

In 2013 ben ik heel enthousiast aan ParaAdvice begonnen. Dit heb ik niet alleen gedaan. De kennis en expertise had mijn vriend en zakenpartner Antonio. Hij beheerste de techniek en hij was een, naar mijn idee, een hele goede helderziende en coach. Wij vulden elkaar perfect aan. Hij de expert in de techniek en spiritualiteit en ik ervaren ondernemer. Zo stapten wij in ons avontuur.

Alles ging goed. Totdat het 2015 werd.

Juli 2015

Wat een rampenjaar was dat. Mijn moeder kreeg een hersenbloeding en aangezien ze daarna moest revalideren en ze 60 km verderop woonde, wilde ik dat ze in mijn woonplaats ging revalideren. Een boel geregel want dat doe je niet zomaar. Het ziekenhuis waar ze lag, wilde liever dat ze in de buurt revalideerde.

Tijdens het vele bellen naar artsen, ziekenhuis en verpleeghuis waar ik haar wilde laten revalideren, stond ineens mijn buurvrouw voor de deur met mijn zoon in haar armen. Ik moest met spoed naar de Eerste hulp met mijn zoon want hij had zich verstapt tijdens het voetballen. Snel even gevraagd of mijn andere zoontje even bij een andere buurvrouw kon blijven spelen. Alles kwam werkelijk in die maand tegelijk.

Een paar dagen later moest ik voor mijn zoontje krukken halen. Antonio stond altijd voor mij klaar en hielp mij altijd waar hij kon. Zo ook deze keer. Dus hij bracht mij naar de winkel waar ik die krukken kon huren. Antonio was weer mijn reddende engel.

Nog geen week later appte hij mij. “Nance, mag ik je bellen”? “Ja, tuurlijk”, zei ik en we hebben uren gepraat over waar hij mee zat. We waren sowieso vrienden en we vertelden sowieso van alles aan elkaar maar deze keer was het anders. Dit keer vertelde hij mij nog meer dan dat hij normaal deed. Na een paar uur sloeg de telefoon af. Blijkbaar wordt de verbinding na een paar uur bellen automatisch verbroken. Hij belde weer terug. Na uren bellen, hoopte ik hem met dit gesprek geholpen te hebben en goede adviezen gegeven te hebben.

De volgende dag ging ik met mijn zoontjes naar het strand en op het strand heb ik hem nog geappt of alles goed met hem ging. “Ja hoor, hij sleepte zich er wel doorheen”, “goed zo!” Had ik tegen hem gezegd.

Antonio was een man die altijd met raad en daad iedereen bijstond. Zelf vertelde hij nooit zoveel over waar hij verdriet over had en daarom voelde ik mij geroepen om hem nu goed bij te staan. Ook hij heeft een klankbord nodig.

Bij thuiskomst heb ik nog contact met Antonio gezocht. Wij gingen naar een festival. Leuk! Met allerlei bekende bands. Om hem af te leiden van hetgeen waar hij mee zat, heb ik hem meegevraagd om met ons mee te gaan. Even  alles vergeten even ontspanning.

“Nee, ik blijf vanavond thuis. Ik koop wel een fles wijn en ga vroeg naar bed”, had hij gezegd.”Ok!, maar als je je volgende week nog zo voelt, dan kom je gewoon op zaterdagavond naar ons. Je gaat niet weer in je eentje zitten kniezen”, had ik gezegd. “Antonio, ïk ben er voor jou, vergeet dit niet”, zei ik tegen hem.  “Nance, ik weet dat ik altijd op jou kan rekenen”, appte hij mij.

En dat, lieve lezers, dat waren zijn laatste woorden ooit naar mij.

De dag erop kreeg ik maar geen contact met hem. Hij reageerde nergens op. Uiteindelijk heb ik contact met zijn dochter gezocht en was het inmiddels al laat in de avond want ik wilde ook niet gelijk iedereen ongerust maken. Om 12 uur ’s nachts kreeg ik een berichtje binnen of ik haar met spoed wilde bellen. Hij was er niet meer!

Tegen zijn dochter heb ik gezegd dat dit helemaal niet kon! Bijna in de hoop, dat ze zou zeggen dat ze zich vergiste.

De hele nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Het besef wilde er gewoon niet in. Wat ging ik de volgende ochtend als eerste doen? Wie ging ik als eerste op de hoogte brengen? Hoe vertelde ik dit aan mijn consulenten? Hoe? Iedereen apart bellen? Een groepsbericht versturen? Meestal weet ik wel wat ik moet doen, maar IK wist het op dat moment even niet meer.

’s Ochtends vroeg heb ik de kinderen met dikke ogen naar school gebracht. Ik zag er niet uit. Dat interesseerde mij op dat moment helemaal niet. Snel ging ik dan toch maar mijn consulenten op de hoogte brengen want om 11 uur moest ik weer weg. Mijn moeder zou op die dag per ambulance naar het verpleeghuis gebracht worden om te revalideren.

Door alle gebeurtenissen was ik wel iets te laat en kreeg ik boze gezichten in het verpleeghuis. Ik weet het nog goed. Voor de opname stelde de verpleging mij allemaal vragen over mijn moeder. Ik weet niet eens meer wat ik als antwoord heb gegeven.

Daarna ben ik weer als een gek naar school gegaan om mijn kinderen weer van school op te halen. Ik ben toen naar een juf gegaan van mijn jongste zoon om te vertellen wat er allemaal aan de hand was. Ik heb bij haar gehuild. Zij begreep me. Ze vroeg, “en wie is er nu voor jou?? “ De schat!

Toen alles een beetje rustiger werd, de crematie voorbij was en alles weer moest gaan draaien, heb ik even mijn draai moeten vinden. Misschien wordt het onderschat, maar dit alles heeft heel veel impact op mij gehad. Er is even door mij heen gegaan om hier mee te stoppen maar op de één of andere manier, voelt dit alsof ik mijn zakenpartner die er zoveel energie in heeft gestoken, laat vallen.

De beschermengel van ParaAdvice

Het is nu de tijd dat ik vertel over de beschermengel van ParaAdvice.

Bij alles wat ik nu voor ParaAdvice doe, staat hij mij bij.  Soms heb ik het gevoel dat hij lacht als ik tijdens een live uitzending weer loop te blunderen of dat hij trots is zoals de nieuwe website is geworden.

Ik doe het nu helemaal alleen maar dat is niet helemaal waar. ParaAdvice is Nancy en Antonio en ook al is hij er niet lijfelijk meer bij aanwezig. Voor mij leeft hij voort. Hij was de spirituele man. Ik heb zo ontzettend veel van deze man geleerd.

Ook het logo van ParaAdvice is een ode aan Antonio. Lees hiervoor de uitleg van het nieuwe ParaAdvice  logo en de achterliggende gedachte in een eerder geplaatst blog.

Ik doe hierbij een liedje die Antonio zo mooi vond. Met oud en nieuw zijn wij naar het grote vuurwerk in Rotterdam gegaan. Als ik dit hoor, voel ik die sfeer weer in die grote mensenmenigte waar we stonden, in de kou, op het gras, die keiharde muziek op het water, op de Maasboulevard in Rotterdam. Antonio was op die dag zo gelukkig!!

Als hij op kantoor tegenover mij zat, neuriede hij hier altijd bij mee. Dat vond ik soms irritant als ik mij moest concentreren. Ik vroeg dan ook altijd, “Antonio!  Zou je hier alsjeblieft mee willen ophouden?”, hahaha.

Bij alles wat ik doe, weet ik dat je mij bijstaat en als je dit leest Antonio, dit blog heb ik voor jou geschreven. We deden ParaAdvice samen en dat zullen we altijd blijven doen.

“my guardian angel”

Liefs,

Nancy ParaAdvice