Laat het los

Datum: 21 april 2018

In het thema van de week hebben we het over loslaten. Maar wat is dat nou precies loslaten? Loslaten kan vele dingen zijn een liefde, een Vriendschap, of iemand die je verloren bent. Loslaten kan ook andere dingen zijn, bijvoorbeeld dingen die je hebt meegemaakt. Dingen die je zijn overkomen.

Vandaag in mijn blog refereer ik daarom terug naar de blogs over het huiselijk geweld. Huiselijk geweld is ook iets wat je moet leren loslaten. Dat is natuurlijk niet iets wat je zomaar vergeet. Je partner, je liefde, degene van wie je houdt die slaat jou en dat doet pijn.

Dan bedoel ik uiteraard niet de fysieke pijn, maar de pijn in je hart, de pijn in je ziel en als je kan niks anders dan afvragen waarom. Een van de eerste dingen die je moet loslaten is de vraag waarom? Je zal er nooit een bevredigend antwoord vinden. Ik heb er ook naar gezocht. Maar door alles te verwerken en los te laten heb ik geleerd dat die ‘waarom’ niet van toepassing is. Een normaal functionerend brein kan niet begrijpen waarom. Nooit niet want datzelfde brein zorgt ervoor dat jij degene van wie je houdt geen pijn kan doen. Ik zag er express bij een ‘normaal functionerend brein’. De mensen die dit een ander aan kunnen doen, hebben geen normaal brein. Die mensen hebben gewoon een stoornis. Welke stoornissen dit zijn? Dat moet onderzocht worden door een psychiater of een psycholoog natuurlijk.

Als ik dan kijk naar hoe ik heb losgelaten, besef ik mij dat het heel veel tijd heeft gekost. De ene persoon heeft er meer tijd voor nodig dan de ander. En het ligt natuurlijk aan de mate van huiselijk geweld. Bij mij was het een heel extreem geval. Dat is ook te lezen in mijn eerdere blogs. Als ik niet had kunnen loslaten had ik er ook nooit over kunnen schrijven. Ik zal uit te leggen hoe ik het heb gedaan. Nadat dit mij allemaal ongevraagd was overkomen en hij eindelijk uit mijn leven verdween. Nam ik de tijd en de rust voor en herstelperiode. Als ik voelde dat ik moest huilen, huilde ik gewoon als ik wou schreeuwen, ging ik het bos in en schreeuwde ik de longen uit mijn lijf. Ik kwam dan altijd heel opgelucht weer thuis. Voldaan maar toch leeg en dit heb ik een aantal keer gedaan.

Erna ben ik gaan schrijven. Een brief gericht aan hem. Alles wat ik ooit had willen zeggen heb ik erin geschreven. Ik heb erin gescholden en gezegd wat ik werkelijk van hem vond. Dit was zo bevredigend. Ook heb ik daar in geschreven hoe ik me heb gevoeld bij bepaalde gebeurtenissen en bij dingen die hij zei. Deze brief heb ik hem natuurlijk nooit gegeven, dat plezier gunde ik hem niet. Ik heb de brief verbrand en het luchtte mij enorm op.

Toen de pijn en het verdriet op de achtergrond nog zachtjes aanwezig was, heb ik gebeurtenis naar gebeurtenis voor mijn ogen gehaald. En heel anders naar gekeken. Daarin besefte ik wat ik eerder zei, dat die waarom niet van toepassing was. Elke gebeurtenis die ik heb terug gehaald heb ik bekeken, geanalyseerd en weg gedaan. Zo liet ik stukje voor stukje los en werd de pijn aanzienlijk minder.

Nou is het voor de ene persoon makkelijker dan voor de ander. Ook als je doorkrijgt dat je het zelf niet kan is dat helemaal niet erg. Praat met vrienden of bekenden en als je dat niet wil kan je ook altijd met mij praten. Ik kan dan ook meer in gaan en uitwijden over dingen die zijn gebeurd en hoe ik die heb afgesloten. Maar schaam je alsjeblieft niet voor wat je is overkomen. Diegene die jou dit heeft aangedaan, die moet zich schamen. Jou valt niks te verwijten.

Je moet echt blijven geloven in jezelf. Jij kan dit. Ik heb mezelf dit elke dag vertelt, volhouden jij kan dit! Jij bent sterker dan dit en jij zal hem schaakmat zetten, dat heb ik gedaan. Ik moest eerst mijn angst loslaten. Mijn zelfvertrouwen boosten en toen heb ik stappen ondernomen. Jij kan dit ook en als je niet weet hoe dan doen we het samen. Je kan mij altijd bellen, ik sta voor u klaar.  Maar hoe dan ook, is er altijd een weg.

Dankje wel lieve lezers,

Liefs Knuffel Tess X