Love hurts

Datum: 8 april 2018

Love hurts

In de afsluiter van de week ‘Alles is liefde’ ga ik het hebben over liefdesverdriet. Dat is toch wel iets wat voor iedereen echt herkenbaar is. Iedereen heeft het wel eens gehad. Een liefde die overging, een dierbare die overlijdt of een huisdier waar je naar jaren afscheid van hebt moeten nemen.

De meest voorkomende soort van liefdesverdriet is toch wel als je je liefde/partner verliest. Je hebt een relatie en op een of andere manier werkt die niet. Echt liefdeverdriet is meestal omdat je partner kiest dat hij ermee wilt stoppen. Dat kan vreselijk pijn doen. Ik zeg altijd dat het lijkt alsof je ziel wordt verscheurd.

Ook ik kon er niet aan ontkomen en verloor een, voor mij, belangrijke liefde. Van gelukkig zijn, naar samenwonen, naar vrijgezel in een heel kort tijdsbestek. Als donderslag bij heldere hemel kwam het aan. Ik had het niet zien aan komen. Daar sta je dan. Ik had toen al kinderen dus vond dat ik me groot moest houden. Het leven om je heen draait gewoon verder en dat vond ik het moeilijkste. Hoe kon ik nou ooit verder zonder deze man? Voor mij is/was hij toch echt mijn soulmate, de liefde van mijn leven. Het kon toch niet zomaar zijn dat al mijn dromen in 1 x weg waren? Hoe dan?

In ons geval liep het heel apart. Normaal ga je uit elkaar, neemt afscheid, dan voel je je weken lang verdrietig en dan gaat het slijten. Langzaam aan kan je weer lachen en genieten en ga je er meer op uit. Bij ons was het anders. Op een of andere manier bleven we in elkaars leven. We zagen elkaar een paar keer per week en bleven gewoon nog bij elkaar slapen. We deden leuke dingen samen en gingen er gewoon lekker op uit. Mensen begrepen het allemaal niet meer en omdat ik geen vragen wilde beantwoorden, hield ik de facade maar hoog. Hij deed dat aan zijn kant niet. Dat was vaak moeilijk. Ik probeerde maar vol te houden, hoop te houden.

Ik dacht gewoon als ik niet op geef, gaat de liefde wel weer bloeien. Tenslotte heeft hij gewoon te veel aan de hand in zijn omgeving. Misschien kan hij het gewoon even niet meer vinden. Daarmee deed ik mezelf het meeste pijn. Ik bleef alles voor hem doen en mijn dagen bloeiden weer op als we samen waren. Nooit eerder was ik met iemand zo gelukkig en hij heeft van mij een heel ander mens gemaakt. Maar de dagen dat hij er niet was, waren vreselijk. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Met wie is hij nu? Is er een ander? Vreselijk! Hij leek mijn vragen maar niet te begrijpen en vond het maar gezeur. Waardoor ik me nog slechter voelde, vreselijk.
Ik heb dit maanden vol gehouden. Toen kwam ik op een punt dat ik dacht van weet je, hij wil echt niet meer. Hoe leuk we het ook hadden en hoe hij ook naar me keek. Toen kwam er wat meer afstand.

Ik moest niet aan een andere man denken hoor, dat niet. Ik ging me gewoon focussen op mijn werk en mijn dingen doen. Ging eens met vrienden eruit, al was het voor mijn gevoel nooit compleet. Wat moest ik dan? Als je weet dat je geen opties meer hebt, kan je niet meer doen dan alle pijn ondergaan en over je heen laten komen.
Dat deed ik, stapje voor stapje kwam het binnen.

Het besef van het niet meer samen zijn. De vragen waarom je dan in elkaars leven bent gekomen? Alles gebeurd toch met een reden? Hoe kan liefde wat zo sterk is, ineens over gaan? Hield hij dan wel echt van mij? Mensen om me heen zeggen altijd ‘ach geen hand vol maar een land vol’. Is dat zo? Waarom voelde dat dan zo verkeerd? Waarom bleef ik voelen dat wij samen hoorden te zijn?

Het is zo moeilijk om verder te gaan op zo’n moment. Ik ben iemand die gelooft dat je alles kan bereiken als je maar wilt. Als je maar doorzet. Geloof me als ik zeg dat ik al heel ver ben gekomen door simpelweg ‘op mijn tanden te bijten’. Ik heb net als ieder ander een weg af te leggen en ik blijf steeds nieuwe dromen creëren. Weten dat ik ergens nooit meer compleet zal zijn. De liefde van je leven kom je maar 1 x tegen, dat is echt zo. Dat wil niet zeggen dat je nooit meer van iemand kan houden. Maar in de liefde zal het voor mij vast nog wel eens gaan kloppen allemaal. Alleen zal ik nooit meer echt compleet zijn omdat hij een groot deel van mijn hart heeft meegenomen en daarin zal ik uiteindelijk rust moeten vinden. Dat kost tijd, ontzettend veel tijd. Ondanks alles ben ik wel blij dat ik deze aparte liefde heb mogen ervaren. Een gevoel van trots als ik erop terug kijk.

Ik voel me gezegend dat, ondanks dat we niet meer samen zijn, ik een van de weinige ben die haar soulmate heeft ontmoet. Die kans krijgt ook niet iedereen. En dat pakt niemand mij meer af. Mooi he? Liefde is…. soms gewoon ook heel erg pijnlijk. Een liedje dat dan voor iedereen wel van toepassing is, omdat muziek je ziel heelt: Klik hier voor Love hurts

Wil jij je ervaring met me delen of praten over jouw liefde of verdriet? Ik ben er voor je. Een gesprek is altijd privé tenzij je zelf graag wilt dat je verhaal verteld wordt. Ook dit kan anoniem.

Dankje wel lieve lezers,

Veel liefs, knuffel Tess X