Het is niet jouw schuld!

Datum: 21 februari 2018

Elke dag een beetje meer….

Ken je het gevoel als je in de ochtend wakker word? Wat staat me vandaag weer te wachten? Bevallen mijn kleren wel? Zal hij lekker geslapen hebben? Zo begonnen al mijn dagen. Mijn kinderen en ik liepen op onze tenen. Als ik met ze opstond ging hij pas naar bed en dan mocht er geen geluid gemaakt worden. Constante angst als de kinderen geluid maakten. Bang dat hij naar beneden gestormd kwam of hij mij zoals wel vaker naar boven riep en dan liep ik weer met lood in mijn schoenen de trap op. Boven komen me verontschuldigen omdat mijn kinderen geluid maakten. Nu zie ik in hoe belachelijk het was maar op die momenten zie je dat niet. Neem je zelf dit ook niet kwalijk, op die momenten kan je niet anders, dat is je overlevingsmodus. Ik merkte dat er echt geen ‘rustdag’meer tussen zat.

De ene dag vulde hij mijn hoofd met rotzooi en de andere dag sloeg hij mijn hoofd er bijna vanaf. Het wisselde per dag. Ik weet dat ik in bed wel eens dacht van waarom laat ik dit allemaal gebeuren? En dan dacht ik aan mijn kinderen die ik door mij te laten slaan en trappen kon sparen. Als hij zich maar uit laat op mij dan blijft hij van hun af en zo gaat het steeds een stapje verder.  Je kan vaak niet meer naar buiten door bijvoorbeeld de blauwe plekken, je spreekt niet meer af met familie of vriendinnen omdat je niet kan blijven liegen en je geen smoezen kan blijven verzinnen.

Ze zien hem als die leuke lieve man wat hij dan zo goed speelt. Ze zullen me niet geloven dacht ik toen.  Je raakt geïsoleerd  Ook dat is een vast patroon van deze mensen en dus ook helemaal hun bedoeling. Ze gaan door totdat je alleen hen nog over hebt. Je wordt gewoon een marionette.

Vaak word het onderschat door buitenstaanders die het niet zelf ervaren. Ze roepen dan: ” ja ga toch gewoon weg” of “als mijn man dat deed dan”…. zo dacht ik er ook over hoor… tot het me zelf overkwam. Je lichaam je geest alles gaat over in overlevingsmodus en je kinderen beschermen door alle klappen op te vangen.  Weg gaan gaat niet zomaar hoor… en dan die eenzaamheid, met niemand kunnen praten, het vreet je op van binnen nachtenlang het internet afstruinen wat kan ik doen? Met wie kan ik praten, toen waren die mogelijkheden niet zo als nu.

Volgende keer fase 3 : Wat als slaan volgens hem niet genoeg pijn meer doet?

Ik schrijf deze blogs om andere vrouwen hiermee te helpen. Misschien herken je het. Het is echt niet jouw schuld!!!

Dankje wel lieve lezers!

Dikke knuffel Tess X