Je zal me wel raar vinden…

Datum: 20 maart 2018

Na aanleiding van mijn blog gisteren over dwangmatige neurose, kreeg ik een telefoontje. Een hele aardige meneer stelt zich voor aan de andere kant van de lijn. Ik vroeg hem waar ik hem mee zou kunnen helpen en John vertelde dat hij ook angsten had waar hij over wilde praten.
John deed eerst wel wat lacherig over zijn angst, “je zal me wel heel raar vinden” zei hij.  Aangezien niks mij te gek is, na alles wat ik al heb gehoord en gezien ben ik de uitdaging aan gegaan.

John is bang voor luchtballonnen, je zal wel denken en misschien wel lachen. Dat had ik ook toen ik er de eerste keer over hoorde. Het is een ‘niet alledaagse’ angst natuurlijk, maar wel een die erg aanwezig is.  Zoals ik al zei, hoorde ik jaren geleden al van deze angst en zoals bij veel dingen ga ik dan op onderzoek uit.
Er bestaan veel soorten angsten. Allemaal hebben ze namen, de een nog moeilijker dan de ander. Gek genoeg heeft deze angst voor luchtballonnen dat niet. Er is geen duidelijke angst waar hij aan te koppelen is. Het meest gevraagde is dan ook, “komt het omdat je hoogtevrees hebt”? Nee dat is het niet want je staat op de grond. Hetzelfde geld voor claustrofobie, ja het mandje is klein, maar ook nu is het niet van toepassing.

Toen ben ik verder gaan zoeken en speuren. Mijn mening? Ik denk dat als je deze angst goed bekijkt, het erg aan sluit op Bathofobie.  Bathofobie betekent eigenlijk dat je een angst hebt voor diepten. Het is angst of vrees geassocieerd met de lucht, zee of water van verschillende types, hoewel veel bathofobische mensen ook bekend staan om tunnels, grote gebouwen, bergen of grotten te vrezen. Zodra we over een persoon met angst voor diepte spreken… dan spreken we over een “bathofobe”.

John verteld me dat hij het doodeng vind als een luchtballon opstijgt, en boven hem blijft hangen. Als hij ergens staat en een luchtballon komt vlak over hem heen gevlogen, hij dan bijna een “hart verzakking” krijgt. Ik kan het me goed voor stellen. Hij heeft dit overigens niet met vliegtuigen. Is dat dan zo dat deze stabieler lijken in de lucht? Omdat ze vaste wegen vliegen en een motor hebben? Dat stukje zekerheid? Hij heeft het ook met het idee dat hij aan een parachute hangt, of als deze te dicht in zijn buurt komt. Grote gebouwen met aparte vormen passen hier ook heel goed bij. Hij kan al in paniek schieten als hij omhoog kijkt naar dat grote gebouw. De meeste angsten komen voort uit traumatische gebeurtenissen.

In John zijn geval leek dat niet zo te zijn. Hij vertelde mij dat hij dit al heeft van kinds af aan. We zijn verder gaan kijken want ergens moet het antwoord liggen. Nadat ik ging graven in zijn kindertijd en een gesprekje met zijn moeder die bij hem zat had, kwam ik erachter dat hij vaak ziek was als kind. Ook als baby.
Artsen dachten eerst (de tijd toen was anders als nu) dat John gedeeltelijk doof was. Na een second opinion bij een andere arts kwamen ze erachter dat het gewoon op te lossen was door buisjes in zijn oren te plaatsen.

Na dat kleine John hersteld was van deze operatie en hij lekker in de tuin zat te spelen met zijn moeder, kwam er een luchtballon laag over gevlogen. John schrok zo erg van het harde geluid dat hij zich plat op de grond liet vallen van angst. Kijk daar heb je het dan. Ze waren zo verbaasd dat dat zijn angst verklaarde. Zijn moeder zei me dat er zelf nooit op waren gekomen, wat vond ik dat een mooi compliment. Dus eigenlijk door zijn oor operatie werd de ‘demper’eraf gehaald, en werd hij getraumatiseerd door het eerste harde geluid wat hij hoorde.

Je zal denken, ja maar met de jaren moet dat toch voorbij gaan als je volwassen wordt? Nou nee, zijn hersenen hebben op dat moment een verkeerde prikkel gekregen. Die prikkel ervaart hij nu nog steeds bij het zien van een luchtballon. Zo werken de hersenen nou eenmaal. Kan hij er vanaf komen? Jazeker! Nu hij weet waar het vandaan komt kan hij zijn hersens gaan “trainen”.

Heel stoer van hem, hij gaat dit jaar naar het luchtballon festival, en met meerdere gesprekken en moed in spreken zal het vast wel goed komen. Ik help hem graag over die drempel heen. (Therapie ook aangeraden maar dat was uit den boze.) Hij keek al uit naar ons volgende gesprek. Hij wil hier zo graag vanaf. Niet meer in de zomer de hele tijd om zich heen kijken, niet meer bang zijn. Hoe kan je dat beter doen dan met wat mensen waar je om geeft, naar een luchtballon festival te gaan en te genieten van al het moois. Hij is niet in 1 x genezen, maar de eerste stap is gezet.

Heb je ook angsten waar je over wilt praten? Wil je net als John dat ik je verhaal vertel? Met eigen naam of anoniem? Of wil je het gewoon prive houden tussen jou en mij? Alles kan! Ik ben er voor u en help u graag.

Tot slot, wil ik John bedanken voor zijn verhaal en hem zeggen dat ik hem echt dapper vind. Over je angsten praten is nooit makkelijk. Je angsten erkennen al helemaal niet! John je bent een topper!

Veel liefs, knuffel Tess X