Emoties

Datum: 19 juni 2018

Emoties

Deze week weer een nieuw weekthema.Het leek me leuk om jullie als lezers uit te leggen hoe ik hier ben op gekomen.

Degenen die mij op Facebook volgen, zullen gezien hebben dat ik afgelopen weekend in het theater heb gestaan want ik dans. Dit doe ik al jaren overigens dus dit was niet de eerste keer.

Voor mij is dansen een emotie. Hier kan ik alles in kwijt. Op het toneel is het dan ook belangrijk om die emotie over te brengen aan het publiek. Als het uit je tenen komt, breng je deze liefde voor de dans en muziek over.

Tussen het dansen door moest ik een nieuw weekthema verzinnen. Het thema van de show was toevallig Emoji. De dansen die er werden gedaan waren dan ook op dit thema gebaseerd. Dus dacht ik bij mezelf…. Waarom kies ik deze week niet iets wat hierbij voor ParaAdvice past. Zo is het nieuwe weekthema van ParaAdvice dus ontstaan. Vanuit mijn emotie.

Op mijn tijdlijn op Facebook had ik al een tipje van de sluier opgelicht en tijdens mijn weekaankondiging, dit keer op YouTube had ik ook al verteld dat ik een blog zou schrijven waarin ik zou vertellen wat voor mij onder andere de betekenis van emotie heeft.

Hier komt ie dan. Mijn emotie en het ontstaan van dit weekthema met een dubbele betekenis van emotie.

Tijdens het einde van de show kom je nog één keer terug op het podium om met alle dansers nog één keer voor de laatste keer een dans te doen. Daarna volgt het afscheidswoord en een reprise.

De aller allerlaatste dans die ik op het podium deed bezorgde mij kippenvel. Voordat ik het toneel op ging voelde ik het al. Ik liep vanuit boven naar de foyer en keek naar beneden van waar je de draaideur van de ingang kan zien.

Al die jaren dat ik heb gedanst, kwamen standaard mijn vader en mijn moeder kijken. Van tevoren reserveerde ik voor hun de beste plaatsjes in het theater. De shows zijn altijd op dezelfde dag uitverkocht want er is altijd een run op. Ik zorgde dat ik zodra de verkoop startte, ik paraat stond zodat ik de favoriete plaatsjes van mijn ouders kon bemachtigen. Altijd op het balkon in het midden op de eerste rij. Dan zat er niemand voor ze en konden ze alles zien.

Wat was ik altijd zenuwachtig als de deuren open gingen. In kostuum mocht ik niet in de ruimte van het publiek komen dus zorgde ik altijd dat ik iets over mijn kostuum droeg. Van boven keek ik dan of ze er aan kwamen.

Zoals altijd zag ik dan altijd mijn ouders meestal met nog wat ooms, tantes, mijn broer en schoonzus binnenkomen. Iedereen was altijd uitgelaten en vrolijk. Ze namen nog een kopje koffie voordat de bel ging en de show begon.  Meestal hoefde ik zelf van de zenuwen niks haha….

In de pauze zocht ik ze ook nog even op en sloop dan daarna weer stiekem mijn kleedkamer in.

Aan het eind van de show, als we allemaal nog één keer onze toegift gaven, gaat aan het eind van de show ook het licht in de zaal aan. Tijdens de show is de zaal donker en kan je op het podium niemand zien. Maar als die lichten dan eindelijk aan gingen, zag ik mijn vader staan. Hij klapte dan alsof zijn leven er vanaf hing. Hij floot dan en kreeg op zijn donder van mijn moeder die dat niet vond kunnen haha… Daar trok hij zich niks van aan want ooh… wat was hij trots! Dan zwaaide ik tot het einde. Tot het doek helemaal dicht was. Ik zie zijn lach nog voor me. Snel rende ik dan naar mijn kleedkamer om mij snel weer te verkleden. Dan stonden ze daar, allemaal op een rijtje, met een bosje bloemen. Voor mij!

De laatste keer, ik denk 2012 zou mijn vader op het laatste moment niet mee gaan. Het zou al te zwaar voor hem zijn. Zijn kaartje zou naar iemand anders gaan. Tot mijn verbazing en vreugde, toen de avond eenmaal daar was, liep hij toch binnen in zijn pak. Want ja… hij kwam altijd keurig in pak naar mijn shows. Hij moest en zou mee.

Na het overlijden van mijn vader is mijn moeder nog één keer komen kijken. Dat was fijn maar het gemis was er natuurlijk. En nu? Inmiddels kan mijn moeder ook niet meer naar mijn shows komen vanwege haar ziekte. Mijn broer is naar het buitenland verhuisd en gescheiden van mijn toenmalige schoonzus. Dus na al die jaren was het vaste clubje die altijd naar mijn optredens kwam kijken uit elkaar gevallen. Dat geeft verder niet maar gisteren toen ik dus op weg naar het podium liep, schoot dit door mij heen. Dus het moment dat de lichten aan ging was voor mij heel even emotioneel. Doelbewust keek ik nog even naar die plek waar nu andere mensen zaten. Ik visualiseerde nog even hoe mijn vader en moeder daar enthousiast zaten te applaudisseren. Maar helaas… ze waren er niet meer.

Daarom dus dit weekthema. Voor mij is dansen een emotie en daarbij kreeg ik tijdens het dansen de emotie van dat momentje die ik altijd had als de lichten aangingen en ik nu mijn staande ovatie van mijn vader voor een paar seconden miste.

De aankomende week zullen we het hebben over nog andere verschillende emoties en heb ik aan mijn Facebook vrienden gevraagd wat nu een gevoel of een emotie is. Zelf vond ik het een beetje verwarrend hoe langer ik hier over ging nadenken. Want wat was dat nou toen ik op het podium stond en aan mijn vader dacht? Een gevoel of een emotie? Zelf denk ik dat ik door het gevoel wat ik kreeg deze emotie kreeg.

 

Wikipedia zegt: Een emotie wordt vaak omschreven als een innerlijke beleving of gevoel van bijvoorbeeld vreugde, angst, boosheid, verdriet dat door een bepaalde situatie wordt opgeroepen of spontaan kan optreden. Emoties gaan echter niet alleen met subjectieve gevoelens, maar ook met lichamelijke reacties en bepaalde expressies in het gedrag gepaard. In biologische zin kan men een emotie ook definiëren als een reactie van onze hersenen op een affectieve prikkel.

 

Gevoel is een innerlijke (positieve of negatieve) beleving van een bepaalde gebeurtenis. Dit kan een specifieke externe prikkel uit de omgeving zijn, maar ook een interne gebeurtenis zoals een gedachte of een beeld dat wij in ons oproepen. Een gevoel kan echter ook ‘spontaan’ optreden, zoals bij een bepaalde stemming. Men voelt zich dan bijvoorbeeld opgewekt of neerslachtig zonder duidelijke aanwijsbare aanleiding of invloed van buitenaf. Sommige gevoelens kunnen een gevolg zijn van stoornissen in de hersenfuncties, zoals bij ernstige vormen van neerslachtigheid of sterke stemmingsstoornissen.

 

Ik blijf het ingewikkeld vinden. Zelfs nadat ik op verdere onderzoek ben gegaan, las ik dat zelfs de geleerden dit lastig vinden.

Aan de andere kant… moet je dan altijd een sticker op iets plakken? Wat is nou eigenlijk belangrijker? Het gevoel of de benaming? Zolang je het aan een ander kan uitleggen en de ander jou ook nog een begrijpt?

Kortgezegd, dus een leuk thema om hier van gedachten over te wisselen met andere mensen.

Wil jij ook mee kletsen, bezoek like dan onze Facebookpagina dan kan je onze nieuwtjes nooit meer missen.

Komende week gaan we natuurlijk weer live op Facebook en kletsen hier dan gezellig over met de kijkers. Kijk en klets je dan ook met ons mee?

Dank jullie wel voor het lezen XXX

 

Liefs,

 

Nancy